شدت تمرکز

از نظر تمام کسانی که مارسل پروست را می شناختند شانس او برای به دست آوردن تسلط بسیار بسیار پایین بود.چرا که ظاهراً او همیشه وقتِ گرانبهای خود را بی هدف تلف می‌کند. او تنها کاری که می کرد خواندن کتاب، قدم زدن، نوشتن نامه، حضور در مهمانی‌ها، خوابیدن در طول روز و چاپ کردن چندین مقاله در  حوزه تخصصی خود بود. اما در پشتِ این اتفاقات به ظاهر روزانه و سطحی، او بر همه چیز تمرکز می‌کرد. کتاب فقط کتاب نمی‌خوانند بلکه با دقت زیاد مطالب آن را تجزیه و تحلیل می‌کرد و نکته‌هایی که از این کتابها می‌گرفت را در زندگی خود پیاده می کرد. مطالعات عمیق و سبک‌های مختلفی در ذهن خود نهادینه کرده بود که بعدها باعث غنای سبک نگارش او شد. او فقط وارد تجمعات و مهمانی نمی‌شد. بلکه تلاش می‌کرد افراد را به طور کامل بشناسد و انگیزه‌های مرموز آنها را کشف کند. او نه تنها روان خود را تجزیه و تحلیل می‌کرد بلکه سطوحِ مختلف شناختی و اطلاعات و دانش خود در مورد کارکرد حافظه رانیز واکاوی می‌کرد و بسیاری از این تحلیل‌هایِ او منجر به کشفیات جدیدی در علوم عصبی شد.او حتی از واقعه مرگ مادرش برای غنی‌تر کردن و تقویت رشد فکریِ خود استفاده کرد. با مرگ مادرش با قلبی آکنده از غم،  غم نامه ای به خودش نوشت و روشی برای زنده کردن احساسات بین خود و مادرش در کتاب پیدا کرد. چنانچه بعدها خودش می‌گوید همه این تجارب مانند بذری که قبلا  کاشته بود و زمانی که مقاله مشهور خود یعنی «درجستجوی زمان از دست رفته» را می نوشت مانند باغبانی بود که گیاهانی که سالها قبل در باغش ریشه دوانده بود را  پرورش و مراقبت می‌کرد.

قانون روزانه:  تمرکز و شدت توجه شما و نه مطالعات شما‌ست که باعث می‌شود تلاش‌های‌ به بار بنشیند.