به یاس و ناامیدی خود کاملاً گوش فرا دهید.

آهنگساز ریچارد واگنر آنقدر سخت بر روی یکی از آثار اپرای خود به نام ریگال کار کرده بود که کاملا خسته و بی رمق شده بود. او در حالی که کاملا خسته بود به جنگل رفت و در گوشه‌ای دراز کشید و خوابش برد.  در عالم رویا خواب دید که در آبهای خروشان در حال غرق شدن است. امواج خروشان آب از نظر او مانند تارهای موسیقی بودند که از خود صدا می‌دادند. او در حالتی وحشت زده از خواب بیدار شد. فوراً به خانه رفت و تمام نت‌هایی که در خواب دیده بود را یادداشت کرد. این نت ها بر اساس صدای آبِ خروشان شکل گرفته بود و همین نت بعدا در پیش درآمد اپرا و ملودی تکراری آن استفاده شد و آن را به یکی از بهترین قطعات موسیقی که تاکنون نوشته شده است تبدیل کرد. تاریخ پر از چنین داستان‌هایی است که در آن مغز انسان در یک لحظه خاص به اوج خلاقیت می‌رسد. ما می‌توانیم این الگو را به شکل زیر توضیح دهیم: اگر ما  هیجان و شور خود را به اندازه همان هیجان و شور مراحل آغازین یک پروژه حفظ کنیم و هنوز آن احساس شهودی که باعث جرقه خوردن این ایده شد را داشته باشیم هرگز نمی توانیم از کار خود فاصله بگیریم و به آن نگاهی واقعی و عینی داشته باشیم.از دست دادن انرژی اولیه باعث می‌شود دوباره ایده خود را به کار بیندازیم و به یک راه حل ساده در همان مراحل اولیه بسنده نکنیم. نامیدی و سختیِ ناشی از تمرکز شدید در یک مسیر یا ایده در نهایت به طور طبیعی به یک نقطه شکست منتج می شود و به این تشخیص می رسیم که این مسیر ما را به جایی نمی برد. در هنگام مواجهه با چنین حالت‌هایی، سیگنالهایی از مغز صادر می شود که به ما می‌گوید هر چقدر هم که طولانی شود  به حرکت کردن ادامه دهید و اکثر افراد خلاق به صورت خود آگاهانه یا  ناخودآگاه این ندای مغز را می پذیرند.

قانون روزانه: زمانی که مسیر شما مسدود می‌شود از مسیر دور شوید و کار دیگری را انجام دهید.در نهایت مغز دوباره شما را به جای اول برکی گرداند.