کتاب قوانین روزانه :مقدمه

انسانها  از همان بدوِ پیدایش، همیشه برای بقا و موفقیت باید خود را با واقعیتِ جهانِ بیرون وفق می‌دادند.برای مثال انسان‌هایِ اولیه مجبور بودند ضمن حساس بودن نسبت به محیط خود، همیشه تغییرات آب و هوا را رصد کنند و یا پیوسته حضورِ حیواناتِ درنده در نزدیکیِ خود را پیش بینی کنند. آنها از هر نوع فرصتی برای یافتن غذا استفاده می‌کردند و ضمن حفظ هوشیاریِ خود به واقعیت‌های موجود در محیط اطراف خود واکنش نشان می‌دادند.

در چنین محیطی با این همه خطرات که غافل شدن نسبت به آنها به معنی مرگ و زندگی بود تکاملِ مغز انسان به او کمک کرد تا نه تنها خطرات را شناسایی کند بلکه به تدریج بر محیطِ پرمخاطره اطراف خود تسلط پیدا کند. متاسفانه زمانی که انسان‌های اولیه دچارِ رویا پردازی و توهم شدند و در سر آرزوهای بزرگ برای خود می پروراند واقعیت آنها را به خاطر این توهمات و تصمیماتِ نادرستِ ناشی از آنها تنبیه کرد. در واقع انسان‌ها همیشه چوبِ تصمیماتِ نادرست خود که ناشی از افکار و توهمات ذهنی آنهاست را می‌خورند.

امروزه و با گذشت هزاران سال، مغز ما هنوز دارای همان وظیفه اصلی خود یعنی کمک به کسب تسلط بر محیط اطراف می باشد.  امروزه دیگر انسانها نسبت به گذشته تسلط بیشتری بر محیط خود کسب کرده‌اند و تهدید‌هایی مانند حیواناتِ درنده کاهش پیدا کرده است و خطرات شکل ظریف‌تری به خود گرفته است. برای مثال این خطرات دیگر پلنگ و حیوانات درنده نیستند بلکه ویژگی‌ها و خصلت‌های روانیِ فریبنده و بازی‌های سیاسی و اجتماعی ناشایستی است که ما را درگیر خود می‌کنند. از آنجایی که بسیاری از این خطرات، نامحسوس و پنهان هستند ذهن انسان نسبت به محیطی که در آن چنین ویژگی هایی وجود دارد دارای حساسیتِ کمتری است. در واقع ما با ساده لوحی و غرق شدن در توهماتِ خود این ویژگی‌ها را منکر می‌شویم.

و خطرناک‌تر اینکه فرهنگ ما همیشه سعی می‌کند مفاهیمی غلط بر ما تحمیل کند و به جای اینکه باعث شود ما واقعیاتِ بیرون را باور کنیم با ارائه تصویری معصومانه از ماهیت انسان‌ها باعث گمراهی ما می‌شود. انسان‌ها بر اساس این ذهنیت و حقیقتِ جعلی دچار سوء تفاهمات ذهنی زیادی می‌شوند و در نتیجه مانند انسان‌های اولیه دوباره محیط و واقعیت ، ما را به خاطر داشتن چنین رفتارهایی متوهم تنبیه می‌کنند .اگرچه ممکن است در این راه جان خود را از دست ندهیم اما شغل و روابط ما دچار خسران می‌شود. ما همیشه انسان‌های دیگر را به خاطر مسائل و مشکلات خودمان سرزنش می‌کنیم در حالی که مشکل از درون ما نشات می‌گیرد. در واقع این مشکل ناشی از ساده لوحی و تخیلاتی است که در سر خود می پرورانیم. این توهماتِ ناخودآگاه همگی رفتارها و اعمال ما را جهت می‌دهد.