انواع سهمیه بندی سرمایه

همانطور که در مقاله قبلی بحث شد، سهمیه بندی سرمایه شکلی از بودجه بندی سرمایه است. در سهمیه بندی سرمایه، فرض سرمایه نامحدود بودجه ریزی سرمایه را تغییر می دهیم و سعی می کنیم پروژه هایی را با سرمایه محدودی که در اختیار داریم انتخاب کنیم. این سرمایه محدود ممکن است به شکل سرمایه ای باشد که شرکت در حال حاضر در اختیار دارد یا ممکن است به شکل تصمیم برای افزایش سرمایه محدود در آینده باشد. در هر صورت میزان سرمایه در اختیار شرکت برای تصمیم گیری محدود و مشخص است. دو نوع سهمیه بندی سرمایه وجود دارد. آنها در این مقاله توضیح داده شده اند:

سهمیه بندی نرم

سهمیه بندی نرم زمانی است که خود شرکت مقدار سرمایه ای را که قرار است برای تصمیم گیری های سرمایه گذاری در یک دوره زمانی معین استفاده شود محدود می کند . این ممکن است به دلایل مختلفی رخ دهد:

• مروجین ممکن است بر این عقیده باشند که اگر سرمایه زیادی را خیلی زود جمع آوری کنند، ممکن است کنترل عملیات شرکت را از دست بدهند. بلکه ممکن است بخواهند سرمایه را به آرامی در مدت زمان طولانی‌تری افزایش دهند و کنترل خود را حفظ کنند. علاوه بر این، اگر شرکت به طور مداوم سطح بالایی از مهارت را در تولید بازده نشان دهد، ممکن است در آینده با افزایش سرمایه، ارزش گذاری بهتری داشته باشد. 

   

• همچنین، مدیریت ممکن است نگران باشد که اگر بدهی بیش از حد افزایش یابد، ممکن است به طور تصاعدی ریسک افزایش هزینه فرصت سرمایه را افزایش دهد. بیشتر شرکت‌ها دستورالعمل‌های نوشته‌شده‌ای در مورد میزان بدهی و سرمایه‌ای دارند که قصد دارند نسبت‌های نقدینگی و پرداخت بدهی خود را دست نخورده نگه دارند و معمولاً این دستورالعمل‌ها رعایت می‌شوند. 

   

• ثالثاً، بسیاری از مدیران معتقدند که در شرایط بازار ناقص تصمیم می گیرند، یعنی از فرصت های موجود در آینده اطلاعی ندارند. شاید بتوان پروژه ای با نرخ بازدهی بهتر در آینده پیدا کرد یا شاید هزینه سرمایه ممکن است در آینده کاهش یابد. در هر صورت، شرکت باید مقداری سرمایه را برای فرصت هایی که ممکن است در آینده ایجاد شود، حفظ کند. بالاخره افزایش سرمایه زمان می برد و این ممکن است به یک فرصت از دست رفته منجر شود! 

این نوع سهمیه بندی نرم نامیده می شود زیرا تصمیم داخلی شرکت است. آنها می توانند در آینده آن را تغییر دهند یا اصلاح کنند اگر فکر می کنند به نفع آنهاست.

همچنین، شرکت ها معمولاً این نوع سهمیه بندی را بر اساس دپارتمان اجرا می کنند. از یک بودجه سرمایه گذاری اصلی، بودجه های سرمایه گذاری دپارتمان استخراج می شود و از هر بخش خواسته می شود که پروژه ها را بر اساس بودجه تخصیص یافته انتخاب کند. تنها در صورت یک پروژه بسیار جذاب، محدودیت‌های دپارتمان در سرمایه‌گذاری سرمایه‌ای به خطر می‌افتد.

سهمیه بندی سخت

از سوی دیگر، سهمیه بندی سخت، محدودیت سرمایه است که توسط عوامل بیرونی شرکت ایجاد می شود. این نیز می تواند به دلایل مختلفی باشد:

• به عنوان مثال، یک شرکت نوپا جوان ممکن است نتواند سرمایه خود را افزایش دهد مهم نیست که پروژه آنها چقدر سودآور به نظر می رسد و بازده پیش بینی شده چقدر ممکن است بالا باشد. 

   

• حتی شرکت های متوسط ​​نیز برای سرمایه خود به بانک ها و سرمایه گذاران نهادی وابسته هستند، زیرا بسیاری از آنها در بورس اوراق بهادار پذیرفته نشده اند یا اعتبار کافی برای فروش بدهی به مردم عادی را ندارند. 

   

• در نهایت، شرکت‌های بزرگ ممکن است با محدودیت‌هایی از سوی سرمایه‌گذاران فعلی مانند بانک‌هایی مواجه شوند که قبل از اعطای وام، محدودیت بالایی برای میزان بدهی‌های قابل صدور قائل می‌شوند. چنین میثاق هایی برای اطمینان از اینکه شرکت به شدت افزایش ریسک و به خطر انداختن سرمایه گذاری های وام دهندگان قدیمی وام نمی گیرد، تنظیم شده است. 

بنابراین سهمیه بندی سخت به دلیل نقص بازار و به دلیل محدودیت های ایجاد شده توسط طرف های خارجی ایجاد می شود.