پشت صحنه یک پیشنهاد عمومی اولیه (IPO)

عمومی کردن یک شرکت فرآیندی طولانی و دشوار است. نیاز به دسترسی به دانش تخصصی دارد و در مراحل متعددی انجام می شود. این روند معمولاً برای چندین ماه ادامه دارد. مراحل درگیر در این فرآیند فشرده به شرح زیر است:

1. انتصاب همکاران

فرآیند عرضه عمومی اولیه (IPO) چیزی نیست که یک شرکت بتواند به تنهایی مدیریت کند. نیاز به تیمی از متخصصان مانند پذیره نویسان، صاحبان کتاب، حسابرسان، مشاور حقوقی، سردفتر و امثال اینها وجود دارد.

این الزام هم از این واقعیت ناشی می شود که خدمات این متخصصان ضروری هستند و هم از این واقعیت که چنین خدماتی توسط قانون الزامی شده است. پس از حضور همه متخصصان، مدیریت می تواند با آنها در مورد دامنه خدماتی که ارائه می دهند، پاداش آنها و همچنین بازه زمانی مورد نیاز برای انجام چنین خدماتی بحث و گفتگو کند.

2. دقت نظر

فرآیند IPO مستلزم آن است که شرکت اطلاعات کامل و کاملی را در مورد تمام حقایق با اهمیت ارائه دهد. در حال حاضر، ممکن است شرکت نداند که چه اطلاعاتی مادی است و بنابراین باید به صراحت بیان شود. به همین دلیل است که متخصصانی که از الزامات قانونی آگاه هستند، بررسی های لازم را انجام می دهند. برای مثال، حسابرسان می توانند تأیید کنند که آیا کنترل های داخلی ایجاد شده توسط یک سازمان به اندازه کافی قوی هستند تا اطلاعات صحیح را گزارش کنند و از هرگونه دستکاری جلوگیری کنند. به طور مشابه، وکیل حقوقی می تواند بررسی کند که آیا دعوای مهمی وجود دارد که سهامداران احتمالی باید از آن مطلع شوند. نتیجه نهایی این تمرین، فهرستی از حقایق با اهمیت است که احتمالاً بر ارزش‌گذاری شرکت و همچنین بازاریابی اوراق بهادار آن در طول فرآیند عرضه اولیه سهام تأثیر می‌گذارد. لازم به ذکر است که فرآیند بررسی دقیق به پایان نمی رسد. در عوض، این یک روند مداوم است که تا زمانی که شرکت سهامی عام شود ادامه می یابد.

3. قیمت گذاری

فرآیند بررسی دقیق منجر به الصاق برچسب قیمت به عملیات شرکت می شود. هنگامی که ارزش کل مشخص شد، مدیریت و سهامداران می توانند در مورد تعداد سهامی که می خواهند بفروشند و به چه قیمتی تصمیم بگیرند. این شرکت نمی تواند به طور دقیق قیمت نهایی را تعیین کند که آنها می توانند سهام خود را با آن بفروشند. از این رو، آنها اغلب محدوده قیمتی را ارائه می دهند. این محدوده قیمتی نیاز به تایید هیات مدیره و اکثریت سهامداران موجود دارد.

4. قرارداد پذیره نویسی

پس از تعیین قیمت، پذیره‌نویس می‌تواند تصمیم بگیرد که آیا می‌خواهد انتشار سهام را با آن قیمت تضمین کند یا خیر. شرایط و ضوابط مختلف از جمله میثاق های محدود کننده رفتار شرکت، حقوق و تعهدات پذیره نویس و غیره در این مرحله تصمیم گیری می شود. همه قراردادهای پذیره نویسی معمولاً دارای یک بند “بازار خروج” هستند که به پذیره نویسان اجازه می دهد در صورت شرایط خاص از تعهدات خود دور شوند.

5. افشای اطلاعات مالی

قبل از اینکه هر شرکتی در بورس اوراق بهادار پذیرفته شود، باید اطلاعاتی در مورد وضعیت مالی خود در گذشته ارائه کند. حداقل چند سال صورتهای سود و زیان حسابرسی شده، ترازنامه و همچنین صورت جریان وجوه نقد مورد نیاز است. این اطلاعات مالی اغلب برای توجیه باند قیمتی که سهام در آن عرضه می شود استفاده می شود.

6. تهیه دفترچه

مرحله بعدی در این فرآیند، تهیه یک دفترچه است. شکل و محتوای دفترچه معمولاً استاندارد است. این شکل و محتوا تابع قوانین کشور و همچنین مقررات بورس اوراق بهادار است که احتمال عرضه در آن وجود دارد.

دفترچه یک سند با پایان باز است. دستورالعمل هایی وجود دارد که چه چیزی باید افشا شود. با این حال، اطلاعات مادی بر اساس یک مورد متفاوت است. معمولاً شرکت و شرکای آنها اطلاعات به دست آمده در مرحله بررسی دقیق را در دفترچه افشا می کنند. باید درک کرد که اطلاعات افشا شده باید کافی و همچنین دقیق باشد.

حتی کوچکترین ریسکی مانند هر تجارت دیگری که مروجین دارند که ممکن است سناریوی تضاد منافع ایجاد کند یا هر گونه دعوای حقوقی گذشته علیه مروج نیز باید به اطلاع سرمایه گذاران بالقوه برسد.

7. تشکیل دفترچه

هنگامی که مدیریت شرکت و همکارانشان در مورد دقیق بودن دفترچه متقاعد شدند، می توانند آن را به ثبت برسانند. هنگامی که دفترچه ثبت شد، به یک سند رسمی تبدیل می شود که در دسترس عموم قرار می گیرد. به همین دلیل است که یک بیانیه مطبوعاتی اغلب با تشکیل یک دفترچه همراه است. سپس سرمایه گذاران می توانند از این دفترچه برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد عملیات شرکت و تصمیم گیری آگاهانه در مورد اینکه آیا می خواهند در شرکت سرمایه گذاری کنند یا نه، استفاده کنند. دفترچه و فرم درخواست خرید سهام شرکت را معمولاً می توان با هزینه اسمی دریافت کرد.

8. بازاریابی از IPO

مرحله بعدی فرآیند شامل بازاریابی تهاجمی سهام به عنوان یک گزینه سرمایه گذاری بادوام است. پذیره‌نویس‌ها «نمایش‌های جاده‌ای» را برگزار می‌کنند و همچنین از شبکه کارگزاران خود استفاده می‌کنند تا بتوانند این سهام را به سرمایه‌گذاران عادی بفروشند. در این مرحله از فرآیند، شرکت‌ها معمولاً سرمایه‌گذاری زیادی در تبلیغات خود نیز می‌کنند. ایده این است که تا حد امکان برای عموم سرمایه گذاران قابل ارائه به نظر برسید. پذیره نویسان اغلب با مؤسسات بزرگ تماس دارند و اگر نتوانند سهام را به سرمایه گذاران خرد بفروشند، ممکن است سعی کنند معاملات عمده ای با چنین مؤسساتی انجام دهند. اغلب، یک تخفیف عمده همراه با معامله عمده وجود دارد.

9. فهرست عمومی

اگر ناشر تمام دستورالعمل های بورس را رعایت کند، پس از آن مجاز است سهام خود را در آنجا فهرست کند. در تاریخی که توسط مدیریت شرکت انتخاب می شود، شرکت رسماً با شروع معاملات سهام آن در بورس وارد فهرست می شود.