شاخص شادی ناخالص بوتان

این واقعیت که تولید ناخالص داخلی یک سیستم شکسته است به خوبی شناخته شده است. بسیاری از کشورهای جهان تلاش کرده اند یک شاخص جایگزین ایجاد کنند. ایده همیشه اصلاح عیوب سیستم تولید ناخالص داخلی و ارائه معیار بهتری برای سنجش پیشرفت بوده است. با این حال، هیچ یک از کشورها به اندازه بوتان جسارت نکرده اند. بوتان به جداسازی و سنجش پیشرفت اقتصادی اعتقادی ندارد. در عوض به سنجش پیشرفت جامعه در کل معتقد است. به همین دلیل است که آنها یک معیار اقتصادی به نام شاخص شادی ناخالص ایجاد کرده اند. در این مقاله به تفصیل با این نوآوری از بوتان آشنا می شویم.

معنویت با اقتصاد ملاقات می کند

بوتان جمعیتی عمدتا بودایی دارد و عمیقاً به معنویت اعتقاد دارد. از آنجایی که بودیسم تماماً در مورد زندگی در هماهنگی با محیط است، بوتان معیار اقتصادی خود را ایجاد کرده است که منعکس کننده این فلسفه است. با این حال، آنها معتقدند پیش نیاز پیروی از بودیسم برای اتخاذ معیار اقتصادی نیست. فرآیند فکری پشت شاخص شادکامی ناخالص این است که موفقیت اقتصادی نباید تنها معیار موفقیت باشد. موفقیت باید در قالب کلی تعریف شود. این اصطلاحات کل نگر در مجموع به عنوان شادی در شاخص شادی ناخالص نامیده شده اند.

تعریف شادی

چالش اصلی در ایجاد شاخص خوشبختی ناخالص، انتزاعی بودن مفهوم شادی و تعریف کمی آن بود. معیار باید کامل باشد، یعنی نباید هیچ جنبه ای از شادی را از دست داد وگرنه کل فعالیت ایجاد شاخص بی معنی می شود.

از این رو دولت بوتان یک شاخص شادی ناخالص ایجاد کرده است که شادی را در 9 حوزه اندازه گیری می کند. اندازه گیری هر یک از این حوزه ها عینی و کمی است. گفته می شود که فردی خوشحال است که در حداقل 6 مورد از این 9 حوزه بالاتر از حد معینی عمل کند. ایده این است که یک فرد باید حداقل 66٪ امتیاز میانگین وزنی را در مقیاس 100٪ به دست آورد تا به عنوان خوشحال باشد.

بنابراین، مفهوم شادی به جای این که نظرسنجی در دریایی از نظرات و سوگیری ها در هم آمیخته شود، با عبارات کاملاً عینی تعریف می شود.

نه حوزه شاخص شادی

شاخص شادی ناخالص بر اساس عملکرد انسان در 9 حوزه انتخاب شده است. این 9 حوزه جامع هستند و نشان دهنده رفاه عمومی مردم بوتان هستند. بیایید نگاهی به هر یک از این 9 دامنه بیندازیم:

1. سلامت روانی: بهزیستی روانی بر اساس تعداد موارد بهداشت روانی است که در بوتان ثبت شده است. فروش داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی اندازه گیری می شود و ایده این است که اطمینان حاصل شود که مردم بدون قربانی کردن سلامت روان خود ثروت تولید می کنند. دولت همچنین نرخ اعتیاد را کنترل می کند تا مطمئن شود که ثروت به قیمت خوشبختی به دست نمی آید. 

    

2. سلامت: شاخص‌های سلامت مزمن فیزیکی مانند دیابت، فشار خون و چاقی نیز اندازه‌گیری می‌شوند. دولت بوتان انتظار دارد شهروندانش سالم و عاری از بیماری باشند. در کشورهای توسعه یافته نسبت این بیماری ها بیشتر است. بوتان می خواهد توسعه را در آغوش بگیرد اما می خواهد از خطرات مرتبط با آن اجتناب کند. 

    

3. استفاده از زمان: در اکثر کشورهای توسعه یافته، مردم معمولاً از نظر زمان در بند هستند. آنها هیچ وقت فراغتی ندارند و دائماً برای رسیدن به هدف یا آن هدف تلاش می کنند. دولت بوتان می خواهد از این اتفاق جلوگیری کند. آنها می خواهند اطمینان حاصل کنند که شهروندانشان اوقات فراغت دارند زیرا اوقات فراغت برای کاهش استرس و ایجاد یک محیط مساعد بسیار مهم است. 

    

4. آموزش: آموزش با کیفیت خوب باید با قیمت های مقرون به صرفه در دسترس همه باشد. در کشورهایی مانند ایالات متحده، آموزش به امری پرهزینه تبدیل شده است. از این رو، افراد معمولی قادر به کسب آموزش لازم نیستند و شکاف بین «داراها» و «نداشتن ها» بیشتر می شود. ایده این است که از گسترش این شکاف جلوگیری شود و اطمینان حاصل شود که همه به آموزش دسترسی دارند. 

    

5. تنوع فرهنگی و انعطاف پذیری: بوتان همچنین می خواهد اطمینان حاصل کند که افراد از مذاهب و فرقه های مختلف می توانند زندگی مسالمت آمیزی داشته باشند. این متریک تنش های جمعی را اندازه گیری می کند و آن را به صورت منفی در شاخص شادی ناخالص گزارش می دهد. 

    

6. حکمرانی خوب: دولت بوتان می‌خواهد اطمینان حاصل کند که فساد در شیوه زندگی بوتانی‌ها عادی نمی‌شود. از این رو، معیار جداگانه‌ای به نام حاکمیت، موارد کشف فساد را اندازه‌گیری می‌کند و آنها را در شاخص شادی ناخالص نشان می‌دهد. 

    

7. سرزندگی جامعه: دولت بوتان میزان مشارکت شهروندان را در امور روزمره جامعه اندازه گیری می کند. یک جامعه خوب بر اساس اصول دموکراتیک درست شکل گرفته است و دولت بوتان می خواهد اطمینان حاصل کند که کسب و کارها در نهایت امور جامعه را اداره نمی کنند. این اقدام از دخالت بیش از حد کسب و کار در امور جامعه جلوگیری می کند. 

    

8. تنوع زیست محیطی: این حوزه به نگرانی های زیست محیطی که در سرتاسر جهان مطرح می شود، رسیدگی می کند. در صورتی که هر گونه توسعه اقتصادی بر محیط زیست اثر منفی داشته باشد، چنین اثراتی در نظر گرفته می شود. بوتان کشوری با تنوع زیست محیطی غنی است و می خواهد آن را برای مدت طولانی حفظ کند. 

    

9. استاندارد زندگی: این دامنه بر اطمینان از برخورداری مردم بوتان از استاندارد زندگی بالاتر تمرکز دارد. این بدان معناست که آنها باید به امکاناتی مانند مراقبت های بهداشتی مقرون به صرفه، شرایط زندگی بهداشتی، محیط بدون آلودگی و غیره دسترسی داشته باشند. بار دیگر این اقدام مانع از رشد اقتصادی به قیمت سعادت انسان می شود. 

این 9 معیار بیشتر ایرادات سیستم تولید ناخالص داخلی را پوشش می دهد. شاخص شادی ناخالص در سراسر جهان قدردانی شده است. با این حال، از آنجایی که بوتان یک اقتصاد کوچک است، پذیرش گسترده ای از این معیار وجود نداشته است. با این حال، همانطور که در ادامه به آن خواهیم پرداخت، این معیار در حال یافتن جای پایی است.

پذیرش توسط سایر کشورها

بسیاری از کشورها در سرتاسر جهان متوجه شده‌اند که در واقع با مشکل موفقیت اقتصادی به قیمت جامعه گرفتار شده‌اند. بنابراین آنها در جهت اتخاذ شاخص شادکامی ناخالص به عنوان یک معیار جایگزین کار کرده اند. کشورهایی مانند تایلند و فرانسه نسخه های اصلاح شده شاخص شادکامی ناخالص را پذیرفته اند. حتی ابرقدرت های اقتصادی مانند ایالات متحده نسخه ای از شاخص شادی ناخالص را پذیرفته اند. اگرچه در ایالات متحده، شاخص شادی ناخالص به عنوان یک معیار اصلی اقتصادی در نظر گرفته نمی شود، اما در حال یافتن جای پایی است و اقتصاددانان اغلب از آن به عنوان معیاری برای پیشرفت اجتماعی در گفتگوهای خود یاد می کنند.