تعهدات بدهی وثیقه ای و تراشه

در مقاله قبلی با اوراق بهادار با پشتوانه وام مسکن آشنا شدیم . ما در مورد نحوه جمع‌آوری وام‌های مسکن و سپس یک نهاد با هدف ویژه به عنوان یک وسیله نقلیه ایجاد می‌شود که به دارندگان اوراق بهادار در بازار اجازه می‌دهد تا برای صاحبان خانه‌ها سرمایه‌گذاری کنند تا خانه‌هایشان را بخرند.

با این حال، در مورد اوراق بهادار با پشتوانه رهنی، جریان نقدی هر اوراق بهادار در صورتی که متعلق به همان نهاد صادرکننده باشد، یکسان بود. بنابراین، تمام اوراق بهادار یک استخر قابل تعویض یعنی یکسان بوده و قابل مبادله با یکدیگر بودند.

با این حال، نیازهای بازار مالی، بانکداران سرمایه‌گذاری خلاق را بر آن داشت تا بیشتر بر این ایده‌ها کار کنند. این تولد چیزی بود که ما اکنون به عنوان تعهدات بدهی وثیقه دار (CDO) می شناسیم . در این مقاله، سیر تحول تعهدات بدهی وثیقه (CDO) را ردیابی خواهیم کرد.

نیازهای مختلف

اوراق بهادار با پشتوانه وام مسکن فقط نیازهای سرمایه گذار عادی را برآورده می کرد. ریسک وام مسکن در آن زمان یک ریسک متوسط ​​در نظر گرفته می شد. بنابراین اوراق بهادار با پشتوانه وام مسکن برای نیازهای سرمایه گذاران بسیار ریسک گریز مانند صندوق های بازنشستگی مناسب نبود. صندوق‌های بازنشستگی تنها در صورتی می‌خواهند در اوراق بهادار با پشتوانه وام مسکن سرمایه‌گذاری کنند که ریسک کمتری داشته باشند. اگر بازدهی اوراق بهادار نیز به خطر بیفتد، آنها بدشان نمی آید. در سوی دیگر طیف سرمایه گذارانی وجود داشتند که می خواستند در صورت بازدهی کافی، ریسک های بالایی را بپذیرند. صندوق های تامینی و سایر صندوق های خصوصی در این دسته قرار می گیرند. بار دیگر، اوراق بهادار با پشتوانه رهنی پاسخگوی نیاز آنها نبود. آنها آماده خرید این اوراق در صورت بازدهی بهتر بودند و بدشان نمی آمد که ریسک اضافی را بپذیرند.

بنابراین، بانکداران سرمایه‌گذاری مشاهده کردند که تنها نیازهای یک نوع سرمایه‌گذار را برآورده می‌کنند. با مقدار وام‌هایی که می‌خریدند، اوراق بهادار کردن و فروش آن‌ها دشوار خواهد بود، مگر اینکه نیازهای دو بخش دیگر را نیز تامین کنند. از این رو، ابزار جدیدی به نام تعهدات بدهی وثیقه (CDO) متولد شد.

همان استخر برش متفاوت

منطق پشت تعهدات بدهی وثیقه (CDO) ساده است. به جای اینکه کل استخر وام مسکن را به قطعات مشابه با نمایه بازده ریسک یکسان تقسیم کنند، می توانند استخر وام مسکن را تکه تکه کنند و حداقل 3 نوع مختلف اوراق بهادار ایجاد کنند که نیازهای این سه نوع مختلف سرمایه گذار را برآورده کند.

از این رو، در مورد تعهدات بدهی وثیقه شده (CDO)، روند تا نیمه راه ثابت باقی می ماند. بانی وام می دهد، آن را به یک بانک سرمایه گذاری می فروشد، و سپس آن را به یک نهاد با هدف ویژه منتقل می کند. فقط مرحله آخر متفاوت است. اینجا جایی است که وام مسکن تکه تکه می شود و اوراق بهادار ایجاد می شود.

در این مرحله، بانک سرمایه گذاری کاری را انجام می دهد که به عنوان ترانشینگ شناخته می شود. ترانشه یک کلمه فرانسوی است که به معنای برش است. از این رو، بانک سرمایه گذاری وام مسکن را برای ایجاد انواع مختلف اوراق بهادار تقسیم می کند. رایج ترین راه ایجاد سه نوع ترانشه بود.

• ترانشه سهام: پایین ترین لایه، ترانشه سهام نامیده می شد. اگر هر گونه نکول در داخل استخر وام مسکن اتفاق می افتاد، ابتدا توسط بخش سهام جذب می شد. این بدان معنی است که اگر هر گونه نکول رخ دهد، آنها به طور مساوی بین همه دارندگان اوراق تقسیم نمی شوند. بلکه اولین ضربه ها را صاحبان اوراق بهادار متعلق به این تراشه خواهند خورد. از این رو، آنها در مقایسه با اعضای سایر بخش ها با ریسک غیرعادی نکول غیرعادی بالایی مواجه بودند. در نتیجه آنها خواستار غرامت بیشتری شدند. بنابراین بخش سهام CDO برای سرمایه‌گذارانی بود که دارای ریسک بازده بالا بودند. صندوق های تامینی و سایر سرمایه گذاران از خرید این اوراق خوشحال بودند زیرا نیازهای خود را برآورده کردند. 
• ترانشه میزانسن: لایه میانی را ترانشه میزانسن می گفتند. قسط نیم‌اندازه تحت‌تاثیر پیش‌فرض‌ها قرار نمی‌گیرد، مگر اینکه ارزش قسط سهام به طور کامل کاهش یابد. بار دیگر ضررها به طور مساوی تقسیم نشد. ترانشه میزانسن دوم در صف مواجهه با ضرر بود. از آنجایی که آنها نسبتاً از این ضررها محافظت می‌شدند، در مقایسه با افرادی که اوراق بهادار سهام از همان استخر وام مسکن دارند، بازده کمتری داشتند. سرمایه گذاران متوسطی که تمایل به پروفایل های بازده متوسط ​​با ریسک متوسط ​​داشتند از خرید این اوراق خوشحال بودند. 
• Senior Tranche: در نهایت به لایه بالایی ترانشه ارشد گفته شد. ترانشه ارشد تا زمانی که ارزش سهام و ترانش های نیم طبقه به طور کامل فرسوده نشود، از هیچ گونه ضرری بی تأثیر خواهد ماند. از آنجایی که اوراق بهادار بخش اصلی تنها بخش کوچکی از هر موضوعی بود، احتمال وقوع آن بسیار کم بود. از این رو، این اوراق از رتبه اعتباری بسیار خوبی از سوی آژانس ها برخوردار خواهند شد. این باعث شد که این مشخصات بسیار کم خطر و بازده کم باشد. در نتیجه، آنها به گزینه های سرمایه گذاری مناسبی برای سرمایه گذاران فوق العاده محافظه کار مانند صندوق های بازنشستگی و صندوق های دولتی تبدیل شدند.

از این رو CDOها توانستند به اوراق بهادار با پشتوانه وام مسکن کمک کنند تا هر گوشه ای از بازار اوراق بهادار را گسترش دهند. صرف نظر از مشخصات بازده ریسک خریدار، بازار اوراق بهادار همیشه چیزی برای فروش داشت. در واقع، CDO در سال های آینده به شدت محبوب شد. حتی نوآوری های بیشتری مانند مربع CDO و مکعب CDO وجود داشت که چیزی نبود جز CDO که از مجموعه ای از CDO های دیگر ایجاد شد.