نقص کارگر دلسرد

نقص کارگر دلسرد

در این مقاله اولین و احتمالاً بزرگترین نقص محاسبه نرخ بیکاری یعنی نقص کارگر دلسرد را توضیح خواهیم داد . این موضوع سال هاست که در رسانه ها و کارشناسان به طور گسترده مورد بحث قرار گرفته است. با این حال، برای آگاه کردن افراد عادی از آن، کار کمی انجام شده است.

چاپ دقیق در تعریف

نرخ بیکاری قرار است یک معیار منصفانه باشد که تصویر درستی از تعداد افرادی که در هر کشوری بیکار هستند ارائه می دهد. با این حال، برخی از حروف ظریف در این تعریف وجود دارد، خلأ که به نفع دولت ها عمل می کند. این به نفع دولت عمل می کند زیرا باعث می شود نرخ بیکاری در زمان های بد کمتر به نظر برسد، یعنی کمتر از آنچه که هست بدتر شود. با این حال، زمانی که زمان خوب است، هیچ تاثیری بر نرخ بیکاری وجود ندارد.

نکته ظریف در تعریف این است که:

1. نرخ بیکاری بر اساس کل جمعیت محاسبه نمی شود. بلکه بر اساس تعداد نیروی کار محاسبه می شود
2. اگر فردی در 4 هفته گذشته به دنبال شغلی نبوده یا حتی پس از 52 هفته نیز نتواند شغلی پیدا کند، به سادگی از نیروی کار حذف می شود و تعداد نیروی کار کاهش می یابد.

منطق پشت طرد کارگر دلسرد

منطقی که در پشت حذف کارگران دلسرد استفاده می‌شود، مبتنی بر واقعیت است. اگر عده ای به این نتیجه رسیدند که دیگر علاقه ای به کار ندارند، باید از محاسبات حذف شوند. با این حال، معیاری که برای شناسایی چنین کارگران دلسرد اتخاذ شده است، مضحک است.

اولین معیار یعنی 4 هفته جستجوی کار فعال را در نظر بگیرید. این را با این واقعیت مقایسه کنید که به طور متوسط ​​فردی که شغل خود را در ایالات متحده از دست می دهد حدود 40 هفته طول می کشد تا شغل دیگری پیدا کند! فرض کنید برای هر 4 هفته متوالی به هر دلیلی دنبال کار نبودند، صرفاً جزو افرادی هستند که تمایلی به کار ندارند و از نیروی کار حذف می شوند!

معیار دوم را در نظر بگیرید. این حتی خشن تر است. فردی که از 52 هفته گذشته بیکار بوده است صرف نظر از اینکه واقعاً دنبال کار بوده یا نه، به سادگی از نیروی کار حذف می شود! اکنون این آمار را با این آمار مقایسه کنید که در دوران رکود اقتصادی، متوسط ​​آمریکایی ها قبل از اینکه بتوانند شغلی پیدا کنند، 90 هفته بیکار خواهند بود. بنابراین، اکثر آمریکایی‌های متوسط ​​در دوران رکود به سادگی از نیروی کار کنار گذاشته می‌شوند. در نتیجه به نظر می رسد نرخ بیکاری بسیار بهتر از آن چیزی است که باید به نظر برسد!

آمارهای گمراه کننده

مثال زیر را در نظر بگیرید تا به شدت وضعیت پی ببرید. بیایید بگوییم که یک رکود در ایالات متحده رخ می دهد و در واقع حدود 40 درصد از نیروی کار بیکار هستند. با این حال، نیمی از این 40 درصد بیش از یک سال است که بیکار هستند. از این رو عقل سلیم می گوید که وضعیت وخیم است و 20 درصدی که بیش از یک سال بیکار بوده اند بدترین تأثیر را دارند و باید هر چه زودتر بازسازی شوند.

با این حال، محاسبه رسمی نرخ بیکاری چگونه کار می کند. نرخ رسمی 20 درصد از نیروی کار را کاهش می دهد. افرادی که از این رو بیشترین آسیب را متحمل شدند و بنابراین به بیشترین توانبخشی نیاز دارند، به سادگی از محاسبات نادیده گرفته می شوند. 20 نفر دیگر بیکار محسوب می شوند. با این حال، نیروی کار پس از حذف به اصطلاح کارگران دلسرد به 100-20 یعنی 80 نفر کاهش یافته است. بنابراین نرخ رسمی بیکاری 20/80 یعنی 25 درصد خواهد بود در حالی که در واقعیت وضعیت بسیار بدتر است زیرا 40 درصد مردم بیکار هستند و بیش از نیمی از آنها برای یک دوره بسیار طولانی بیکار هستند!

کارگران دلسرد در زمان بد از محاسبه حذف می شوند در حالی که در زمان خوب هیچ تاثیری در محاسبه ندارند. اگر معیارهای 4 هفته و 52 هفته رعایت شود، بحث کارگر دلسرد بی معنا می شود. با این حال، قسمت طعنه آمیز این است که نرخ بیکاری معمولاً در شرایط بد مهم است. زمان بد زمانی است که دولت ها قرار است بر اساس این عدد سیاست گذاری کنند و اگر این عدد در آن لحظه گمراه کننده باشد، سیاست ها می تواند تحت تاثیر نامطلوب قرار گیرد!

نتیجه

نقص کارگر دلسرد، نرخ بیکاری را به یک معیار کاملاً جانبدارانه تبدیل می کند. از این رو، وقتی یک فرد متوسط ​​نرخ بیکاری را می خواند، باید به نرخ مشارکت نیروی کار نیز توجه کند. کاهش بیکاری نباید همراه با کاهش نرخ مشارکت نیروی کار باشد وگرنه دلیل واقعی کاهش نرخ بیکاری می تواند حذف افراد از محاسبه باشد.

در نتیجه لابی‌های مداوم بسیاری از اقتصاددانان، دولت‌ها در سراسر جهان اکنون تعداد کارگران ناامید را نیز در گزارش‌های نرخ بیکاری خود گنجانده‌اند. با این حال، این عدد معمولاً در چاپ دقیق ذکر می شود و به خوبی تبلیغ نمی شود. در نتیجه، تنها افرادی که اطلاعات کمی در مورد بیکاری دارند، می توانند و می توانند این عدد را در تحلیل های خود لحاظ کنند.

نقص کارگر دلسرد (معضل کارگران ناامید از یافتن شغل)

مقدمه

در اقتصاد هر کشور، نیروی کار یکی از اصلیترین موتورهای محرک توسعه است. اما گاهی بخشی از این نیرو به دلیل شرایط نامساعد بازار کار، به مرور امید خود را از دست داده و از جستجوی شغل منصرف میشوند. این پدیده که به «نقص کارگر دلسرد» (Discouraged Worker Effect) شناخته میشود، نه تنها بر زندگی افراد تأثیر منفی میگذارد، بلکه مانند زخمی پنهان، سلامت اقتصاد کلان را تهدید میکند.

کارگر دلسرد کیست؟

کارگر دلسرد به فردی گفته میشود که:

• به دنبال شغل میگشته، اما بهدلیل موانعی مانند بیکاری طولانی‌مدت، تبعیض، یا کمبود فرصتهای شغلی مناسب، جستجو را متوقف کرده است.
• جزء آمار رسمی بیکاران محسوب نمیشود، زیرا طبق تعریف، بیکاران باید فعالانه در جستجوی کار باشند.
• این افراد معمولاً در سکوت رنج میبرند و مشکلاتشان در آمارهای رسمی نادیده گرفته میشود.

علل ایجاد نقص کارگر دلسرد

۱. بحرانهای اقتصادی:

• رکود، تحریمها، یا تورم بالا باعث کاهش فرصتهای شغلی و تعطیلی کسبوکارها میشود.
• مثال: در ایران، نرخ بالای بیکاری جوانان (بهویژه تحصیلکردهها) بسیاری را به ناامیدی کشانده است.

۲. عدم تطابق مهارتها:

• رشد فناوری و تغییر نیازهای بازار، مهارتهای سنتی را بی‌استفاده میکند (مثلاً جایگزینی مشاغل دستی با اتوماسیون).

۳. تبعیض ساختاری:

• تبعیض جنسیتی، سنی، یا قومیتی در فرآیند استخدام.

۴. آسیبهای روانی:

• شکستهای مکرر در یافتن شغل، اعتمادبهنفس افراد را تخریب میکند و آنان را به انزوا میکشاند.

پیامدهای اقتصادی و اجتماعی

• کاهش تولید ناخالص داخلی: نیروی کار دلسرد، دیگر در چرخه اقتصاد مشارکت نمیکند.
• افزایش فشار بر سیستمهای حمایتی: این افراد ممکن است به کمکهای دولتی یا خانواده وابسته شوند.
• تشدید نابرابری: محرومیت از درآمد، شکاف طبقاتی را عمیقتر میکند.
• آسیبهای روانی جمعی: ناامیدی گسترده میتواند به اعتراضات اجتماعی یا کاهش امید به آینده بینجامد.

راهکارهای مقابله با این معضل

۱. بازآموزی و توانمندسازی نیروی کار:

• اجرای دورههای آموزشی رایگان متناسب با نیازهای روز بازار (مثلاً آموزش فناوری اطلاعات یا مهارتهای دیجیتال).

۲. حمایت از کسبوکارهای کوچک و متوسط:

• ارائه وامهای کمبهره و مشوقهای مالیاتی برای ایجاد شغل.

۳. اصلاح قوانین کار:

• مقابله با تبعیض در استخدام و شفاف‌سازی فرآیندهای جذب نیرو.

۴. حمایتهای روانی:

• ایجاد مراکز مشاوره رایگان برای کمک به بهبود روحیه و انگیزه کارجویان.

۵. شفافیت آمارها:

• انتشار گزارشهای واقعیتر از نرخ بیکاری که شامل کارگران دلسرد نیز بشود.

نمونه عینی: معضل جوانان تحصیلکرده در ایران

بر اساس برخی مطالعات، بیش از ۴۰٪ فارغالتحصیلان دانشگاهی در ایران یا بیکارند یا در مشاغل غیرمرتبط با تحصیلاتشان کار میکنند. این شرایط بسیاری را به سمت مهاجرت یا انصراف از جستجوی شغل سوق داده است. یک کارگر دلسرد میگوید:
«بعد از ۲ سال ارسال رزومه و بینتیجه ماندن، دیگه انرژی ندارم. احساس میکنم تحصیلاتم بیارزش شده…»

نتیجهگیری

نقص کارگر دلسرد تنها یک مشکل فردی نیست، بلکه زنگ خطری برای جامعه است. حل این معضل نیازمند همکاری دولت، بخش خصوصی و نهادهای مدنی است تا با ایجاد امید واقعبینانه، مسیرهای تازهای به سوی اشتغال پایدار گشوده شود. به قول جامعهشناسان:
«جامعه‌ای که نتواند نیروی کارش را به آینده امیدوار کند، محکوم به زوال است.»

پینوشت: برای تغییر این وضعیت، هرکس میتواند نقشی ایفا کند؛ از حمایت عاطفی از اطرافیان تا مشارکت در طرحهای اشتغالزایی محلی.