یکپارچه سازی برنامه های سازمانی و معماری سرویس گرا

ERP مجموعه گسترده ای از برنامه های کاربردی را نشان می دهد که عملکردهای مختلف سازمانی را پوشش می دهد. همچنین بخش ها و واحدهای تجاری را به هم مرتبط می کند. در حالی که یک سیستم ERP یک سیستم پشتیبان کامل ارائه می دهد، سازمان همچنان نیاز به تعامل و همکاری با تامین کنندگان و فروشندگان خود دارد، جایی که یک سیستم ERP تنها نقش محدودی را ایفا می کند.

ERP توسعه یافته: عملکردهای تجاری یک سازمان در نمودار زیر نشان داده شده است:

توابع نشان داده شده در نمودار در مستطیل نقطه چین، عملکردهای تجاری یک سازمان را نشان می دهد که به اندازه کافی توسط یک سیستم ERP انجام می شود. اما یک سیستم ERP تنها می تواند نقش محدودی را برای همکاری با تامین کنندگان و مشتریان ایفا کند (همانطور که در خارج از مستطیل نقطه چین نشان داده شده است).

محدودیت یک سیستم ERP این است که فقط وضعیت فعلی را ارائه می دهد، مانند سفارش باز، ورودی باز و نمونه های قبلی داده را به تصویر نمی کشد. تصمیم گیرندگان اغلب باید به وضعیت فعلی نگاه کنند تا روندها و الگوهایی را بیابند که به فرآیند تصمیم گیری بهتر کمک می کند. از این رو شرکت ها همچنین در راه حل هایی سرمایه گذاری می کنند که هوش تجاری (BI)، مدیریت عملکرد شرکتی (CPM و مدیریت دانش) را ارائه می دهند.

یکپارچه سازی برنامه های سازمانی (EAI): به دلیل معماری سفت و سخت و سیستم کدگذاری یک سیستم ERP، پیوند یک سیستم ERP با مجموعه های اطلاعاتی و مشارکتی سازمانی نسل جدید یک فرآیند دست و پا گیر است که شامل ساعت ها کدگذاری دستی است. یکپارچه‌سازی برنامه‌های سازمانی که مجموعه یکپارچه‌سازی را برای سیستم ERP موجود فراهم می‌کند، قول می‌دهد که کار پیوند برنامه‌ها را سرعت بخشد و نقش کدهای سفارشی ساخته شده را به حداقل برساند.

رویکرد به EAI: از منظر تجاری، ضروری است که ERP و سایر برنامه های کاربردی دیگر که یک سازمان به کار می گیرد باید به عنوان یک کل یکپارچه رفتار کنند. راه رایج ایجاد چنین یکپارچه‌سازی از طریق میان‌افزار مبتنی بر ماساژ است که برای مدیریت تمام منطق ارتباطات بین برنامه‌ای با استفاده از صف‌های پیام طراحی شده است. میان‌افزار پیامی مانند تراکنش را دریافت می‌کند و به‌طور هوشمند آن پیام را برای یک یا چند سیستم هدف مسیریابی و قالب‌بندی مجدد می‌کند. این میان‌افزار بر روی محصولات میان‌افزار اصلی موجود/استاندارد باز مانند IBM MQSeries برای انتقال پیام و DCOM/CORBA برای استاندارد اتصال ساخته شده‌اند.

کاربرد معماری سرویس گرا (SOA) – SOA در سال های اخیر به دلیل فعال کردن عملکرد یا خدمات آن برای ارتقاء و گسترش برنامه های کاربردی نرم افزار موجود محبوبیت پیدا کرده است. SOA یک رویکرد معماری برای ساخت و استقرار برنامه‌های کاربردی نرم‌افزاری است که با طراحی مثلاً تولید یک سند XML بر اساس یک استاندارد باز مشترک، قابل همکاری است.

اهمیت SOA در سال‌های اخیر به دلیل تعداد زیادی از ادغام‌ها و اکتساب‌ها در صنعت نرم‌افزار، به‌ویژه توسط اوراکل، مایکروسافت و Infosys، افزایش یافته است، جایی که شرکت‌ها تلاش می‌کنند تا از پایگاه مشتریان فعلی خود استفاده کنند و نرم‌افزار خریداری شده خود (عمدتاً محصولات ERP توسعه‌یافته) را با سیستم ERP موجود مشتریانشان. netweaver از SAP یا Fusion از Oracle، نمونه‌هایی از ابتکار عمل SOA این سازمان‌ها هستند، در حالی که Infor قابلیت‌های SOA را در خطوط تولید خود گنجانده است.

مزیت اصلی SOA این است که قابلیت های نرم افزار به راحتی متصل می شوند. برخلاف EAI هیچ میان افزاری مورد نیاز نیست زیرا پذیرش استانداردها خدمات را قادر می سازد تا به طور مستقیم با هم تعامل داشته باشند. همچنین ظرفیت قابلیت استفاده مجدد نرم افزار را افزایش می دهد و در نتیجه عمر دارایی های موجود بیشتر می شود. اجرای موفق SOA سفارشی سازی و ارتقاء برنامه های کاربردی موجود را آسان تر می کند و در نتیجه هزینه کل مالکیت را کاهش می دهد. به طور خلاصه، برنامه SOA ماژول های ERP، بخشی سفارشی سازی ماژول های ERP، راه حل های خاص صنعت و برنامه های کاربردی گسترده مانند SCM، CRM و BI را به طور یکپارچه به هم متصل می کند.