جامعه مالی جهان در این مورد اتفاق نظر دارند که سیستم اقتصادی فعلی امتیازات گزافی را برای دولت ایالات متحده فراهم می کند. این بدان معناست که این سیستم با همه کشورها یکسان رفتار نمی کند. بلکه یک مزیت ناعادلانه برای ایالات متحده ایجاد می کند زیرا دلار ارز ذخیره جهان است.
نظر بدنام
در سال 1965، ژنرال شارل دوگل، رئیس جمهور فرانسه، هنگام سخنرانی در یک کنفرانس مطبوعاتی به دلار اشاره کرد که “امتیاز گزاف” دارد. دیدگاه ارائه شده توسط چارلز دوگل این بود که دولت ایالات متحده امتیازات بیش از حد دریافت می کند، حتی اگر بسیاری از اقتصاددانان فکر می کنند که با توجه به کاهش قدرت اقتصادی ایالات متحده و افزایش قیمت طلا در آن زمان، دلار باید در حالت ایده آل منسوخ شده باشد. .
رئیس جمهور چین، هو جینتائو اخیراً دلار را “محصول گذشته” توصیف کرده است. همچنین نیکلا سارکوزی رئیس جمهور فرانسه با انتقاد از دلار به سنت فرانسوی ها ادامه داده است. در این مقاله نگاهی دقیق‌تر به این خواهیم داشت که چرا جهان با توجه به ساختار نظام پولی فعلی، آمریکایی‌ها و دلار را دارای مزیت ناعادلانه‌ای می‌دانند.
امتیاز گزاف توضیح داده شد
دلار ارز ذخیره جهان است. این بدان معناست که طلا به عنوان مکانیزم استاندارد مبادله بین ارزها جایگزین شده است. به عنوان مثال بگوییم که هند و چین با یکدیگر تجارت می کنند و در نتیجه هند 100 دلار به چین بدهکار است. به این واقعیت توجه کنید که هند به دلار به چین بدهکار است نه به روپیه! در واقع چینی ها پرداخت به روپیه را نمی پذیرند. آنها فقط پرداخت به دلار را می پذیرفتند. این به این دلیل است که پس از دریافت پرداخت ها. آنها باید از درآمد حاصله برای خرید طلا، نفت و این گونه کالاهای اساسی از بازارهای خارجی استفاده کنند. از آنجایی که این کالاها به دلار معامله می شوند، تمام تفاوت های تراز پرداخت تنها به دلار تسویه می شود.
اکنون، اگر ایالات متحده بخواهد کسری حساب جاری خود را تسویه کند، در مقایسه با سایر کشورها با مزایای بسیاری روبرو است:
- اولاً، می‌تواند به خرید هر آنچه که می‌خواهد ادامه دهد و وقتی زمان پرداخت درآمد فرا رسید، ایالات متحده می‌تواند دلار چاپ کند و پرداخت‌ها را انجام دهد. در حالی که این کار را انجام می دهند، آنها اساساً ارزش خود را از هر کسی که دلار ایالات متحده را در اختیار دارد می دزدند. ثانیاً سایر کشورهای جهان نمی توانند به سادگی برای تسویه کسری حساب جاری خود پول ایجاد کنند. این امتیازی است که به دلیل وضعیت دلار به عنوان ارز ذخیره به ایالات متحده تعلق می گیرد.
- دوم اینکه پولی که برای تسویه بدهی ها پرداخت می شود، کم و بیش دوباره به بانک مرکزی آمریکا می رسد! یک کشور بدهی خود را با دیگری تسویه می کند و به همین ترتیب تا زمانی که دلار در نهایت به خانه واقعی خود یعنی فدرال رزرو بازگردد.
- در نهایت، از آنجایی که دلار یک ارز ذخیره است، همه به آن نیاز دارند. این یک تقاضای مصنوعی برای دلار ایجاد می کند. همچنین، وقتی مردم دلار دارند، سعی می کنند آن را در امن ترین دارایی دلاری سرمایه گذاری کنند، یعنی اوراق خزانه ایالات متحده. از آنجایی که بسیاری از سرمایه‌گذاران می‌خواهند در اوراق خزانه ایالات متحده سرمایه‌گذاری کنند، بازده این اوراق کاهش می‌یابد و در نتیجه دولت ایالات متحده می‌تواند بسیار ارزان‌تر از جهان پول قرض کند. دولت آمریکا از این هژمونی نهایت استفاده را برده است زیرا در حال حاضر روزانه بیش از 2 میلیارد دلار وام می گیرند.
عواقب
از آنجایی که دلار ایالات متحده از این امتیاز برخوردار است، در نتیجه مزایای زیادی نصیب آن می شود.
- به عنوان مثال، ایالات متحده هیچ الزامی برای کاهش ارزش پول خود و جذاب کردن صادرات خود ندارد. می تواند بدون نیاز به رفع کسری تراز پرداخت خود به واردات ادامه دهد.
- ایالات متحده نیز با تورمی که در نتیجه چاپ ارز بیشتر ایجاد می شود، مواجه نیست. آنها می توانند کالا را خریداری کنند. با این حال، ارزی که چاپ می کنند در اختیار بانک مرکزی خودشان یا بانک های مرکزی کشورهای خارجی است.
- همچنین، دولت ایالات متحده نیازی به توجیه منطقی هزینه های خود ندارد. این به این دلیل است که می‌تواند به‌طور مصنوعی اعتبار ارزان‌قیمتی را در نتیجه ارز ذخیره بودن دلار بدست آورد. این ممکن است چندان خوب نباشد زیرا دولت را تشویق کرده است که تا حد چشمان خود بدهکار شود.
چرا امتیاز ادامه دارد؟
حال این سوال پیش می آید که دنیا از امتیازات گزافی که به آمریکا اعطا می شود آگاه است، پس چرا جلوی آن گرفته نمی شود؟
خوب، پاسخ در این واقعیت نهفته است که دلار با هیچ رقابت قابل توجهی مواجه نشده است. ارزهایی مانند ین ژاپن و پوند بریتانیای کبیر در مقایسه با دلار ضعیف‌تر و دارای بنیان‌های اقتصادی بدتری هستند. یورو تنها در سال 1999 ظهور کرد و بحرانی که از آن زمان به وجود آمده است، آن را به یک رقیب بسیار ضعیف برای دلار تبدیل کرده است.
سیستم حق برداشت ویژه (SDR) که توسط صندوق بین‌المللی پول (IMF) راه‌اندازی شد نیز چندان مورد توجه قرار نگرفته است. بنابراین، در حال حاضر جهان جایگزین مناسبی به نظر نمی رسد.
با این حال بسیاری از کارشناسان پیش بینی کرده اند که نظام فعلی به نفع آمریکا منحرف شده و ناپایدار است. بنابراین، دیر یا زود باید جایگزینی برای اصلاح این عدم تعادل که از زمان شوک نیکسون در سال 1971 ادامه داشت، پدیدار شود!
بدون نظر