اصول اساسی حسابداری

اصول اساسی حسابداری به شرح زیر است:

1. واحد پولی

   حسابداری نیاز دارد که تمام ارزش ها بر حسب یک واحد پولی ثبت شوند. نمی تواند کالاهایی مانند سیستم مبادله ای را در نظر بگیرد. بنابراین اختصاص دادن ارزش به کالاها و اقلام به یک مشکل تبدیل می شود زیرا ذهنی است. با این حال، حسابداری قوانینی را برای مقابله با آن تعیین کرده است.

2. نگرانی رفتن

   گفته می شود که یک شرکت وجود ابدی دارد. پس از تشکیل، تنها راه برای پایان دادن به آن انحلال است. مانند انسان ها به مرگ طبیعی نمی میرد. از این رو، حسابداران اصل تداوم فعالیت را فرض می کنند. این اصل بیانگر آن است که شرکت تا پایان دوره حسابداری بعدی به فعالیت خود طبق معمول ادامه خواهد داد و هیچ اطلاعاتی بر خلاف آن وجود ندارد. به دلیل اصل تداوم فعالیت، سازمان‌ها می‌توانند به صورت اعتباری فعالیت کنند، حساب‌های دریافتنی و پرداختنی را که قصد دریافت یا پرداخت در آینده دارند، حساب کنند و با فرض استفاده از دستگاه برای سال‌های طولانی، استهلاک را دریافت کنند.

   در صورتی که مدیریت اطلاعاتی داشته باشد که عملیات در آینده نزدیک متوقف خواهد شد، حسابداری عادی متوقف می شود. نوع خاصی از حسابداری به منظور انحلال استفاده می شود.

3. اصل محافظه کاری

   گفته می شود که حسابداران ذاتاً بسیار محافظه کار هستند. آنها می خواهند به بهترین ها امیدوار باشند و برای بدترین ها آماده باشند. این در قوانینی که آنها برای حرفه خود ایجاد کرده اند نشان داده می شود. یکی از اصول اساسی حسابداری، اصل محافظه کاری است. بر اساس این اصل، زمانی که در مورد میزان ورودی و خروجی مورد انتظار تردید وجود دارد، سازمان باید کمترین درآمد ممکن و بیشترین هزینه ممکن را اعلام کند.

   این را می توان در این واقعیت مشاهده کرد که حسابداران موجودی را با قیمت پایین تر از بهای تمام شده یا بازار ارزش گذاری می کنند. با این حال، چنین محافظه کاری به شرکت کمک می کند تا برای هر گونه بحران مالی آتی آماده شود.

4. اصل هزینه

   اصل هزینه ارتباط نزدیکی با اصل محافظه کاری دارد. اصل هزینه حامی این است که شرکت ها باید همه چیز را در صورت های مالی با قیمت تمام شده فهرست کنند. معمولا دارایی هایی مانند زمین و ساختمان، طلا و غیره ارزش دارند. اما حسابداران اجازه انعکاس این قدردانی در صورتهای مالی شرکت را تا زمانی که محقق نشود، نخواهند داد.

   حسابداران معتقدند که ارزش بازار هر چیزی فقط یک نظر است. حسابداران نمی توانند بر اساس نظرات حساب کنند زیرا تعداد آنها زیاد است. قیمت فروش چیزی یک واقعیت است زیرا کسی برای آن پول پرداخت کرده است و می توان آن را تأیید کرد. از این رو حسابداری بر اساس اصل بهای تمام شده و در نتیجه بر اساس واقعیات کار می کند.