پرونده اختراعات
بخش داروسازی اغلب درگیر این بحث است که آیا اجرای حقوق مالکیت معنوی یا حقوق مالکیت معنوی باید دنبال شود یا اینکه آیا این بخش برای کاهش نگرانی‌های بهداشتی فقرا و نیازمندان وجود دارد و در نتیجه داروهای مقرون به صرفه را برای توده‌ها تضمین می‌کند. قبل از شروع بحث در مورد جوانب مثبت و منفی این بحث، ابتدا باید موضوعات مورد بحث را بررسی کنیم. در واقع این مورد است که بخش داروسازی مبالغ هنگفتی را صرف تحقیق و توسعه داروهای جدید می‌کند که سپس با نرخ‌هایی قیمت‌گذاری می‌شوند که به آنها اجازه می‌دهد سرمایه‌گذاری و همچنین سود کسب کنند. علاوه بر این، تفکر اجتماعی سیاسی و حقوقی کنونی در ایالات متحده و غرب این است که از آنجایی که بخش داروسازی هزینه های زیادی برای تحقیق و توسعه می کند، آنها باید مجاز به ثبت اختراع داروهایی باشند که تولید می کنند و اطمینان حاصل کنند که رقبا نمی توانند داروهای مشابه را کپی یا تولید کنند. این موقعیت قانونی اساسی در اکثر نقاط جهان است که در آن ایده تشویق و تشویق شرکت‌های داروسازی برای تولید داروهای بهتر با ثبت اختراعات و قیمت‌گذاری بر اساس آن است.
پرونده علیه اختراعات
با این حال، این خط فکری در جهان سوم دنبال نشده است، جایی که دولت‌ها اصرار دارند که شرکت‌های داروسازی فقط می‌توانند فرآیندهای تولید دارو و نه محصول زیربنایی را ثبت اختراع کنند. این بدان معناست که هر رقیبی می تواند داروهای فرمولیک یکسانی را با استفاده از فرآیندی متفاوت بسازد و از این طریق عادلانه بودن قیمت را به دلیل رقابت در بازار تضمین کند. منطق این تفکر این است که بیشتر کشورهای جهان سوم که غرق در فقر هستند، نمی توانند از عهده قیمت های بالای مواد مخدر برآیند، به ویژه زمانی که اکثریت شهروندان آنها که اغلب فقیر و نیازمند هستند، نیاز مبرمی به داروهای نجات دهنده با قیمت های مقرون به صرفه دارند. این طرف دیگر موضوعی است که عمده‌ترین شرکت‌های داروسازی غربی به آن اعتراض کرده‌اند، زیرا آنها انحصار داروهای خود را که دارای اختراع هستند و مقدار زیادی پول در آن سرمایه‌گذاری کرده‌اند، از دست داده‌اند. در واقع،
بحث در مورد موضوع
اگر این دو طرف بحث را بررسی کنیم، واقعاً مشخص می شود که هر دو موضع قوی و دارای نکات معتبری هستند. به عنوان مثال، موضوع ثبت اختراع و حمایت از آنها قوی است، زیرا شرکت‌های بزرگ داروسازی در تحقیق و توسعه و آزمایش‌های دارویی سرمایه‌گذاری می‌کنند و زمان عرضه به بازار واقعاً طولانی است. با این حال، از سوی دیگر، کشورهای در حال توسعه نیز نیازمند رسیدگی به نگرانی‌هایشان هستند، زیرا به مرحله‌ای نرسیده‌اند که مردم آنها بتوانند داروهای بسیار گران قیمتی را بپردازند. در واقع، این واقعیت که گسترش بی رویه HIV (ویروس ایمنی انسانی) در میان کشورهای جهان سوم قوی ترین دلیل برای کنار گذاشتن داروهای درمان آنها از ثبت اختراع و در نتیجه تضمین دسترسی ارزان تر مردم به چنین داروهایی است. از این رو، آنچه ما داریم این است که شرایطی ایجاد شده است که در آن یک بحث داغ بین طرفداران پتنت و مخالفان آن وجود دارد و هیچ یک از طرفین حاضر به عقب نشینی از مواضع خود نیستند. این امر مستلزم گفتگوی جدی بین آنها و همچنین برای دولت های جهان است که اقداماتی را انجام دهند که در آن شرکت های داروسازی و شهروندان آنها در معامله برنده شوند.
برخی از راه حل های ممکن
برای اینکه این اتفاق بیفتد، هر دو طرف باید تمایل داشته باشند که زمین خود را واگذار کنند و از حاشیه ها عقب نشینی کنند. این می تواند به شکل یارانه متقابل شرکت های داروسازی به داروهای گران قیمت، به ویژه داروهایی که شرایط تهدید کننده زندگی را درمان می کنند، باشد. علاوه بر این، آنها همچنین می توانند با رژیم حمایت از اختراع پنج یا ده ساله به جای حفاظت گاهی مادام العمر و گاهی چند دهه که در حال حاضر دارند موافقت کنند. جدای از این، همکاری بهتری بین شرکت های مختلف داروسازی وجود دارد تا آنها فروش Pro Bono را با قیمت گذاری متفاوت در کشورهای خود و در جهان سوم انجام دهند. دومی به نوبه خود می تواند شرکت های داخلی خود را تشویق کند که بیشتر در تحقیق و توسعه سرمایه گذاری کنند و فقط داروهای ساخته شده در غرب را کپی نکنند که در بسیاری از کشورهای جهان سوم وجود دارد. علاوه بر این، آنها می‌توانند با جذب بخشی از هزینه‌ها و اجازه دادن به فقرا و نیازمندان در این فرآیند، بخشی از زیان‌های رشته‌های دارویی غربی را جبران کنند. هر دوی این استراتژی‌ها در حال حاضر در هند دنبال می‌شوند، جایی که دولت به داروهای HIV علاوه بر بسیاری از داروهایی که شرایط تهدیدکننده زندگی را تامین می‌کنند، یارانه می‌دهد.
نتیجه
شاید بهینه ترین راه حل مربوط به خود بخش داروسازی باشد که مجدداً از مثال هند استفاده می کند که در آن بسیاری از شرکت های اصلی داروسازی هندی اغلب داروهای خود را به گونه ای قیمت گذاری می کنند که به نفع فقرا باشد. البته طرف دیگر این است که مگر اینکه دولت های کشورهای جهان سوم مراقبت های بهداشتی را حقی قرار دهند و اطمینان حاصل کنند که تعهد آنها فقط در سخنرانی ها نیست و در عوض با بهبود شرایط بیمارستان ها و ساخت ژنریک ها و همچنین ثبت اختراع صحبت می کنند. داروها مقرون به صرفه، مبارزه بین سهامداران حل نخواهد شد. در نتیجه، بخش داروسازی بسیار حیاتی است که نمی‌توان آن را به حال و هوای بازار رها کرد و بنابراین، نیاز فوری برای همه سهامداران وجود دارد که استراتژی‌هایی را به فعلیت برسانند که به نفع فقرا و نیازمندان باشد.
بدون نظر