نسبت اختصاصی – معنا، مفروضات و تفسیر آن

نسبت اختصاصی در میان نسبت های رایج استفاده نمی شود. تعداد بسیار کمی از تحلیلگران استفاده از آن را تجویز می کنند. این به این دلیل است که در واقعیت این نسبت معکوس بدهی است. نسبت بدهی بالاتر به معنای نسبت مالکیت پایین تر است و بالعکس. از این رو این نسبت اطلاعات جدیدی را نشان نمی دهد.

فرمول

نسبت اختصاصی = کل حقوق صاحبان سهام / بدهی + حقوق صاحبان سهام

معنی

نسبت اختصاصی معکوس نسبت بدهی است. بخشی از مقایسه است. نسبت اختصاصی میزان وجوهی را که سرمایه گذاران به سرمایه یک شرکت اختصاص داده اند در رابطه با کل سرمایه مورد نیاز شرکت برای انجام عملیات اندازه گیری می کند.

مفروضات

• بدهی خارج از ترازنامه وجود ندارد: وجود بدهی خارج از ترازنامه ممکن است کل بدهی شرکت را کمتر نشان دهد. این به نوبه خود نسبت اختصاصی را بیش از حد اعلام می کند. چنین حسابداری را می توان فریبنده در نظر گرفت زیرا نمایه ریسک واقعی کسب و کار را پنهان می کند. با این حال، از آنجایی که حسابداران در سمت راست قوانین قرار دارند، انجام این کار برای آنها نادرست نیست. 

تفسیر

• بستگی به ریسک پذیری دارد: ارزش ایده آل نسبت اختصاصی شرکت به ریسک پذیری سرمایه گذاران بستگی دارد. اگر سرمایه گذاران موافقت کنند که ریسک زیادی را بپذیرند، نسبت مالکیت کمتر ترجیح داده می شود. این به این دلیل است که بدهی بیشتر به معنای اهرم بیشتر به معنای سود و زیان هر دو بزرگ‌تر می‌شود. نتیجه، بازدهی بسیار نامشخص برای سرمایه گذاران خواهد بود. 

  از سوی دیگر، اگر سرمایه گذاران از مکتب فکری قدیمی باشند، ترجیح می دهند نسبت مالکیت را بالا نگه دارند. این امر اهرم کمتر و بازدهی پایدارتری را برای سهامداران تضمین می کند.

   

• بستگی به مرحله رشد دارد: ارزش ایده آل نسبت اختصاصی به مرحله رشدی که شرکت در آن قرار دارد نیز بستگی دارد. اکثر شرکت ها زمانی که در مراحل اولیه هستند به سرمایه زیادی نیاز دارند. انتشار بیش از حد سهام می تواند پتانسیل سود را در این مرحله کاهش دهد. بنابراین در چنین مرحله ای نسبت مالکیت کمتر مطلوب خواهد بود که به شرکت اجازه می دهد با هزینه کمتر به سرمایه مورد نظر خود دسترسی پیدا کند. 

   

• بستگی به ماهیت کسب و کار دارد: شرکت باید ریسک های زیادی را بپذیرد و آنها را متعادل کند. خطرات بازار وجود دارد که خارج از شرکت است و خطرات ساختار سرمایه وجود دارد که درون شرکت است. اگر خطرات خارجی زیاد باشد، شرکت نباید تأمین مالی تهاجمی را انجام دهد زیرا این امر می تواند منجر به از بین رفتن کامل شرکت شود. از سوی دیگر، اگر محیط خارجی پایدار باشد، شرکت می تواند ریسک های بیشتری را متحمل شود.