ضایعات و هزینه های سفارش کار

قراضه چیست؟

قراضه ضایعاتی است که در هنگام تولید کالا ایجاد می شود. ممکن است به این دلیل باشد که واحد در حال تولید در حین تولید آسیب جبران ناپذیری دیده است. متناوبا می تواند به دلیل استفاده از مواد مستقیم بیش از حد برای تولید ایجاد شود. در هر صورت، این نشان می دهد که مشکلاتی در فرآیند تولید وجود دارد که باید برطرف شود. در صورت عدم توجه به این موارد، می‌تواند باعث ایجاد هزینه‌های عمده و کاهش سودآوری شرکت شود.

ارزش ممکن است بی اهمیت نباشد:

اکنون، وقتی از واژه قراضه استفاده می شود، ذهن به طور خودکار تصاویری از مواد زائد را تداعی می کند. اصطلاح قراضه مربوط به انبار پر از آشغال است که ممکن است ارزش زیادی برای شرکت نداشته باشد. دفع آنها بدون آسیب رساندن به محیط زیست اغلب تنها اولویت است. اما، ممکن است همیشه اینطور نباشد. در بسیاری از موارد، قراضه ممکن است ارزش قابل توجهی داشته باشد. این امر باعث می شود اطمینان حاصل شود که سیستم هزینه یابی سفارش کار می تواند ضایعات را محاسبه کند.

اضافه شده به موجودی:

زمانی که مواد به عنوان قراضه اعلام شد، باید ارزش آن مشخص شود و دوباره در فهرست موجودی سازمان اضافه شود. این حساب موجودی معمولاً حساب مواد مستقیم شغل مربوطه است. در برخی موارد، شرکت‌ها تمایل دارند از ضایعات یک شغل به عنوان بخشی از مواد مستقیم برای کار دیگر استفاده کنند. این ممکن است به طور مستقیم انجام شود یا گاهی اوقات ممکن است مواد باید پردازش شوند. به عنوان مثال، ضایعات فلزی را می توان قالب زد و شکل داد و به اندازه یک قطعه فلز جدید مفید می شود. بنابراین می توان از آن به طور مستقیم در فرآیند تولید استفاده کرد.

هزینه های شغلی و ضایعات:

در اینجا قراردادهای هزینه یابی مربوط به درمان ضایعات در هزینه یابی سفارش کار آمده است. در این مقاله به آنها اشاره شده است:

• قراضه – شغل خاص: هیچ مقدار ضایعاتی عادی در نظر گرفته نمی شود. بنابراین تمام ضایعاتی که در عملیات یک شرکت ایجاد می شود غیرعادی تلقی می شود. هیچ تمایزی بین عادی و غیرعادی لازم نیست مانند آنچه در مورد دوباره کاری و خراب شدن ایجاد می شود. بنابراین اگر بتوان یک ضایعات را در یک کار خاص ردیابی کرد، ارزش آن با موجودی موادی که برای آن کار خاص استفاده شده است تنظیم می شود.
  • ضایعات – عمومی: با این حال، اگر ضایعات را نتوان به یک کار خاص نسبت داد، بخشی از هزینه های عمومی می شود. این تضمین می کند که بین مشاغل به نسبتی که توسط پایگاه تخصیص تعیین می شود توزیع می شود. این توزیع ممکن است نابرابر و گمراه کننده باشد.