سیستم بانکی بستر هر سیستم مالی و حتی کل اقتصاد را تشکیل می دهد. این به این دلیل است که سیستم بانکی پس انداز افراد را به سمت افراد زحمت کش هدایت می کند. اگر مشکلی در این سیستم وجود داشته باشد، هم افراد و هم طبقه تجاری احتمالاً آسیب جدی خواهند دید. بنابراین، حفظ سلامت سیستم بانکی چیزی نیست که اکثر کشورها در آن راحت باشند و به بازار آزاد بسپارند. در عوض، یک رگولاتور تعیین شده است که از نزدیک بر فعالیت های بانک ها نظارت می کند. این امر به این دلیل است که اگرچه بانک‌ها بخشی از سیستم مالی هستند، اما اجازه انجام بسیاری از فعالیت‌هایی را که سایر شرکت‌کنندگان مجاز به انجام آن هستند، ندارند.
در این مقاله به برشمردن محدودیت‌های متعددی که برای بانک‌ها اعمال می‌شود و دلیل آن محدودیت‌ها می‌پردازیم .
محدودیت های رایجی که برای بانک ها در سراسر جهان اعمال می شود
- در بسیاری از کشورها، بانک ها اجازه ندارند شعب بانکداری سرمایه گذاری خود را ایجاد کنند. این به این دلیل است که تنظیم کننده ها می خواهند اطمینان حاصل کنند که بانک ها از پول خود برای پذیره نویسی دارایی های پرخطر مانند سهام شرکت ها استفاده نمی کنند.
- به همین ترتیب، بانک ها مجاز به پذیره نویسی سایر دارایی ها مانند بیمه عمر و تلفات نیستند. این نوع بیمه ها نیز ریسک قابل توجهی دارند. بنابراین، رگولاتورها راحت نیستند که به بانک ها اجازه دهند با پولی که از سپرده گذاران خرد به دست می آید، این ریسک ها را بپذیرند.
- بانک ها مجاز به سرمایه گذاری در بازار اوراق بهادار نیستند. آنها خدمات مرتبط با بازار اوراق بهادار را ارائه می دهند. با این حال، این خدمات برای مشتریان خود هستند. چندین محدودیت برای تجارت اختصاصی برای بانک ها اعمال شده است. این امر به این دلیل است که یک واقعیت شناخته شده است که بازارهای اوراق بهادار دارای ریسک و همچنین نوسان هستند. از آنجایی که بانک ها دارای مقادیر زیادی پول هستند، اگر به آنها اجازه داده شود بدون هیچ محدودیتی در بازار سرمایه گذاری کنند، می توانند حباب دارایی ایجاد کنند. این امر نه برای سرمایه گذار خرد در بورس و نه برای سپرده گذاران بانک سودی نخواهد داشت
- بانک ها مجاز به تبدیل شدن به طرف مقابل در تجارت مشتقه نیستند. در برخی از حوزه‌های قضایی، در صورتی که ریسک نمی‌کنند و فقط با کارمزد دریافت می‌شوند، ممکن است اجازه داشته باشند در معاملات مشتقه کارگزار شوند.
چرا بانک ها باید تنظیم شوند؟
- بانکداری در حال حاضر یک تجارت بسیار خطرناک است. این امر به این دلیل است که بانک ها از سپرده های تقاضای کوتاه مدت برای تامین وام های بلند مدت استفاده می کنند. بنابراین، هر بانکی دارای مقدار معینی از ریسک چرخشی است، یعنی ریسک عدم توانایی در پرداخت بدهی های کوتاه مدت. به این ترتیب، همیشه این خطر وجود دارد که سپرده‌گذاران سریع‌تر از بانک‌ها درخواست وجوه کنند. برای اینکه سپرده گذاران از این ریسک راحت باشند، بانک های مرکزی تضمین می کنند که وجوه تا سقف مشخصی در هر حساب بیمه می شود. با این حال، برای ارائه چنین بیمه‌ای، بانک‌های مرکزی باید مطمئن شوند که وجوه در دارایی‌های پرخطر مستقر نشده است. زیرا اگر بانک ها به وعده خود عمل نکنند، بانک مرکزی موظف به بازپرداخت سپرده گذاران خواهد شد.
- بانک‌ها هنگام اعطای وام به اشخاص ثالث نیز با طیف گسترده‌ای از ریسک‌های دیگر، مانند ریسک‌های عملیاتی مرتبط با ریسک‌های بانکی و اعتباری مواجه هستند.
- بنابراین، اگر به بانک‌ها اجازه داده شود که وجوه را در طبقات دارایی بسیار پرخطر مستقر کنند، رفاه کل سیستم احتمالاً به خطر می‌افتد. محصولاتی مانند سهام و مشتقات دارای ریسک طرف مقابل و ریسک بازار هستند. رگولاتورها می خواهند از پذیرش ریسک های بیش از حد بانک ها جلوگیری کنند.
- همچنین بانک ها قدرت خلق پول را دارند. تحت سیستم ذخیره کسری، بانک ها هنگام اعطای وام پول ایجاد می کنند. بنابراین، اگر در بورس به مردم وام بدهند، عرضه پول اضافی ایجاد می کنند. این عرضه پول اقتصاد را به طور کلی متورم می کند و همچنین می تواند یک حباب دارایی در بازارها ایجاد کند زیرا جریان بیش از حد پول کانالیزه می شود و در نتیجه به طور مصنوعی قیمت ها را افزایش می دهد.
چه اتفاقی می افتد اگر به بانک ها اجازه داده شود ریسک های بیش از حد انجام دهند؟
مثال کلاسیک زمانی که بانک ها مجاز به پذیرش ریسک های بیش از حد هستند اتفاق می افتد در رکود بزرگ سال 2008 در ایالات متحده دیده می شود. بانک ها درگیر فروش اوراق وام مسکن پرخطر بودند و در زمان بحران نتوانستند بودجه ای به دست آورند. به این ترتیب بازارهای اعتباری منجمد شد و عرضه بانک ها به اعتبارات بین بانکی قطع شد. این یک وضعیت اضطراری بود و کل سیستم مالی در خطر بود.
این وضعیت سرانجام پس از ورود دولت و تامین بودجه اضطراری حل شد. این بودجه اضطراری بحران را متوقف کرد اما به عنوان یک تصمیم سیاست اشتباه در نظر گرفته شد. زیرا اگر بانک ها مسئول ریسک پذیری بیش از حد خود نباشند، خطر اخلاقی را ترویج می کند. دولت ایالات متحده تضمین می کند که بانک ها باید در هر جایی که وجوه مالیات دهندگان استفاده می شود، کارمزد و سود سهام پرداخت کنند. با این حال، خطر اخلاقی هنوز وجود دارد. بسیاری از منتقدان هنوز بر این باورند که بانک‌ها ریسک‌های بیش از حدی را متحمل می‌شوند، زیرا می‌دانند که برای ورشکستگی آنقدر بزرگ هستند و دولت‌ها در نهایت مجبور خواهند شد آنها را نجات دهند.
نکته اصلی این است که بانک ها مانند سایر موسسات نیستند. رفاه آنها برای سایر صنایع و اقتصاد به عنوان یک کل مهم است. به همین دلیل است که بانک ها در مقایسه با سایر صنایع نیاز به نظارت دقیق تری دارند.
بدون نظر