پس از بحران بانکی، بازار سرمایه هند با وضعیت وخیم دیگری مواجه شده است. اخیراً مشخص شده است که بسیاری از صندوق های سرمایه گذاری مشترک به مروجین شرکت ها وام می دهند. باید درک کرد که این وام ها به شرکت ها داده نمی شود، بلکه به مروجین شرکت ها داده می شود. مشکل این است که برخی از این وام ها ممکن است بد شده باشند. این باعث ایجاد وحشت در بین سرمایه گذاران صندوق های مشترک می شود، که بسیاری از آنها نمی دانستند که در معرض شرکت هایی مانند IL&FS و DHFL هستند! در این مقاله نگاهی دقیق‌تر به وام‌های تحریم شده توسط صندوق‌ها و همچنین تأثیر اقتصادی آنها خواهیم داشت.
چگونه صندوق های سرمایه گذاری به مروجین وام می دهند؟
اغلب اوقات مروجین به پول نقد نیاز دارند. شاید آنها می خواهند کسب و کار خود را گسترش دهند یا باید نیازهای سرمایه در گردش را برآورده کنند. با این حال، پس از بحران NPA، بسیاری از بانک‌های بخش دولتی حاضر نیستند به شرکت‌ها وام بدهند تا زمانی که رتبه اعتباری محکمی نداشته باشند و همچنین وثیقه کافی ارائه کنند. بسیاری از بانک ها سهام عدالت را به عنوان وثیقه قبول نمی کنند.
اینجاست که صندوق های سرمایه گذاری مبتنی بر بدهی وارد می شوند. از این رو، آنها آزادند که به شرکت‌ها یا افراد وام بدهند، اگر به طور منطقی مطمئن باشند که بازپرداخت می‌شوند.
صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک اغلب با تشکیل ساختارهای جداگانه، به مروجین سرمایه مالی می‌پردازند. آنها فقط در برابر سهام شرکت های بلو چیپ وام می دهند. همچنین، از آنجایی که اعتقاد بر این است که سهام بسیار نوسان است، آنها فقط تا 50٪ از ارزش بازار سهام را تامین مالی می کنند. حداقل در تئوری، این به وام دهندگان حاشیه کافی برای کاهش زیان خود در صورت رکود می دهد. همچنین مشخص است که اوراق بهادار مانند وام حاشیه کار می کنند. به عنوان مثال، اگر ارزش وثیقه کاهش یابد، صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک این حق را دارند که بر سهام یا اوراق بهادار نقدشونده بیشتر پافشاری کنند. ایده این است که تا حد امکان از خطرات اجتناب کنید.
چرا صندوق های سرمایه گذاری به مروجین وام می دهند؟
دلیل واقعی اینکه صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک به مروجین وام می‌دهند این است که آنها می‌خواهند بازده بیشتری از سرمایه‌گذاری خود به دست آورند. صندوق های بدهی دائما تحت فشار هستند تا عملکرد بهتری از همتایان خود داشته باشند. اگر پرتفوی صندوق فقط از اوراق بهادار قابل معامله عمومی تشکیل شده باشد، عملکرد بهتر آسان نیست. مروجین رتبه اعتباری خیلی بالایی ندارند. همچنین ارزش وثیقه آنها نیز دارای نوسان است. به همین دلیل است که آنها مایل به پرداخت نرخ سود بالاتر هستند. در چند سال گذشته این نرخ بالاتر دلیل عملکرد بهتر برخی از صندوق ها از سایرین بوده است.
مشکل چنین وام هایی
هیچ چیز ذاتاً غیرقانونی یا غیراخلاقی در مورد این وام های مروج وجود ندارد. با این حال، باید درک کرد که این وام ها در واقع کاملاً پرخطر هستند. از این رو، این مسئولیت صندوق های سرمایه گذاری است که ریسک ها را برای سرمایه گذاران خود توضیح دهند. برخی از ریسک های مربوط به صندوق های سرمایه گذاری به شرح زیر فهرست شده است.
- خطر پیشفرض: دقیقاً مانند هر وام دیگری، بدیهی است که خطر عدم پرداخت وام به مروجین نیز وجود دارد. با این حال، باید درک کرد که بازارها وقتی متوجه می‌شوند که مروج سهام خود را وثیقه گذاشته‌اند، واکنش بسیار بدی نشان می‌دهند. در نتیجه، این احتمال وجود دارد که قیمت سهام ممکن است بسیار سریع کاهش یابد. این ممکن است به دو دلیل اتفاق بیفتد. اولاً، به بازارها سیگنال می‌دهد که مروجی که اتفاقاً یکی از افراد داخلی کسب‌وکار است، سعی می‌کند از آن خارج شود! همچنین، مروجین دارای بلوک های عظیمی از سهام هستند. زمانی که این بلوک‌های بزرگ برای فروش در بازار قرار می‌گیرند، بدون هیچ گونه افزایش متناظری در تقاضا، عرضه را افزایش می‌دهند. در نتیجه، قیمت به سرعت کاهش می یابد. این سناریوها ممکن است دور از ذهن به نظر برسند، اما تعدادی از صندوق‌های سرمایه‌گذاری هندی خود را در بدهی‌های پروموتور گیر کرده‌اند.
- ریسک نقدینگی : مشکل عمده دیگری در مورد وام های پروموتر وجود دارد. این وام ها قراردادهای دوجانبه بین دو طرف است. واقعاً بازار فعالی وجود ندارد که در آن چنین قراردادهایی معامله شود. از این رو، به طور خلاصه، بازار ثانویه ای برای چنین قراردادهایی وجود ندارد. در نتیجه، وقتی یک خانه صندوق به یک مروج وام می دهد، چاره ای جز دریافت آن پول از خود مروج ندارد. صندوق سرمایه گذاری مجبور است وام را تا سررسید نگه دارد. آنها واقعاً نمی توانند وام خود را به اشخاص ثالث بفروشند بدون اینکه موهایشان را کوتاه کنند.
- مشکل با بررسی دقیق : در نهایت، خانه های صندوق زیرساخت مورد نیاز برای انجام بررسی دقیق برای وام هایی که می دهند را ندارند. به عنوان مثال، یک مروج ممکن است بخواهد سهام خود را در یک شرکت وثیقه بگذارد، پول جمع کند و سپس در تجارت دیگری سرمایه گذاری کند. مشکل این است که خانه صندوق هیچ ایده ای در مورد دوام کسب و کار دیگر ندارد. بیشتر اوقات، آنها به قضاوت مردمی که به آنها وام می دهند اعتماد می کنند. بدیهی است که از نقطه نظر وام دهی، این نمی تواند یک عمل خوب در نظر گرفته شود.
نکته اصلی این است که صندوق های سرمایه گذاری مشترک که پول وام می دهند به مروجین چیز جدیدی نیست. با این حال، با توجه به شرایط کنونی، ترس‌های غیرضروری در مورد چنین وام‌هایی وجود دارد. صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک فقط باید به سرمایه‌گذاران خود اطلاع دهند که چنین وام‌هایی ممکن است ریسک بیشتری نسبت به سایرین داشته باشند، به همین دلیل است که بازده بهتری نیز ارائه می‌کنند!
بدون نظر