گزینه های شغلی مختلفی در دنیای ورزش وجود دارد، و اگر می خواهید به دیگران کمک کنید و الهام بخش آنها باشید تا بهترین باشند، تبدیل شدن به یک مربی ورزشی (یا معلم PE) ممکن است برای شما مناسب باشد.

این یک شغل پر ارزش است که بسیاری به دلیل عشق به یک ورزش خاص و اشتیاق به انتقال تجربیات شخصی، دانش و اشتیاق به دیگران، آن را انتخاب می کنند.   هر ورزشکار و تیم ورزشی در پشت صحنه مربیانی دارد که به آنها در سفر ورزشی کمک می کند، و برخی در رشته های خود به اندازه افرادی که مربیگری می کنند مشهور و مورد احترام هستند، مانند هری ردنپ (فوتبال)، سر کلایو وودوارد (اتحادیه راگبی) ، کریستین مالکوم (دو و میدانی) و بیل فرنیس (شنا).   بنابراین، چه کمک به کودکان محلی برای بهبود مهارت‌های فوتبالی‌شان باشد، چه هدف شما همکاری با یک ورزشکار حرفه‌ای یا تیم ورزشی، در اینجا چند نکته وجود دارد که باید بدانید.

مربی ورزشی چه می کند؟

به عنوان یک مربی ورزشی، نقش شما کمک به ورزشکاران در هر سن و توانایی برای رسیدن به پتانسیل ورزشی خود است.   شما می توانید با یک تیم محلی (به عنوان مثال ژیمناستیک زیر 10 ساله/فوتبال/شنا) به صورت داوطلبانه یا نیمه وقت کار کنید یا با یک تیم حرفه ای یا ورزشکار به صورت تمام وقت کار کنید.

یک مربی باید بتواند نقاط قوت و ضعف افراد را درک کند و انگیزه را در افرادی که با آنها کار می کنند ارتقا دهد و حفظ کند.   آنها از مهارت های مختلفی برای تجزیه و تحلیل عملکرد فردی و تیمی استفاده می کنند و آموزش هایی را برای بهبود نتایج و بازده ورزشی ارائه می دهند.

نقش ها و مسئولیت ها

مهارت های کلیدی مورد نیاز عبارتند از:

• دانش و تجربه عالی از ورزش
• دانش بدن انسان برای به حداکثر رساندن نتایج و کاهش خطرات آسیب
• مهارت های ارتباطی و تدریس خوب
• مهارت های تحلیلی
• توانایی های حل مسئله
• مهارت های افراد خوب

داشتن توانایی همدلی و الهام بخشی نیز کلیدی است، زیرا تأثیر یک مربی می‌تواند تأثیر عمیقی بر کسانی که مربیگری می‌کنند، هم از نظر ورزش و هم در رابطه با آینده شغلی و مهارت‌های زندگی‌شان داشته باشد.

یک روز از زندگی یک مربی ورزشی

چیزی به نام یک روز معمولی برای یک مربی ورزشی وجود ندارد – و الگوهای کاری بسته به اینکه مشتری چه کسی باشد متفاوت است.   مربیان می توانند به صورت پاره وقت با تیم های محلی کار کنند یا تمام وقت با ورزشکاران حرفه ای یا تیم های ورزشی کار کنند، اما در هر صورت، تقریباً مطمئناً کار استاندارد 9 تا 5 بعد از ظهر دوشنبه تا جمعه نخواهد بود، به خصوص که بسیاری از ورزش ها در آخر هفته با هم رقابت می کنند.

به طور کلی، یک مربی بیشتر اوقات در یک باشگاه تیمی یا مرکز آموزشی مستقر است، اما باید با ورزشکار یا تیم خود به مسابقاتی که می تواند محلی، ملی یا بین المللی باشد، سفر کند.

چگونه یک مربی ورزشی شویم

جوایز و صلاحیت های حرفه ای (از جمله مجوز سرویس افشای پیشرفته و ممنوعیت (DBS))، گام مهمی برای تبدیل شدن به یک مربی ورزشی است – چه در فعالیت های اجتماعی باشد و چه در ورزش با عملکرد بالا. اگر مربیگری با عملکرد بالا چیزی است که می خواهید انجام دهید، مدرک ورزشی بسیار سودمند خواهد بود و ممکن است لازم باشد تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی ارشد نیز ادامه دهید. مدرک مربیگری و تربیت بدنی BSc ما راه خوبی برای شروع حرفه مربیگری شما است و کارکنان مجرب ما به شما کمک می کنند تا تجربه و مهارت هایی را که برای ایجاد تفاوت واقعی نیاز دارید به دست آورید.       این شامل ارائه جوایز متعدد به عنوان بخشی از مدرک می شود تا به شما در ایجاد رپرتوار مدارک مربیگری کمک کند، اگرچه برای کسب تجربه نیازی نیست برای شروع مدرک خود منتظر بمانید.   اگر مربیگری برای شما جذاب است، توصیه می کنیم با یک مدرسه یا تیم ورزشی محلی تماس بگیرید تا به آنها کمک کنید، تجربیات ارزشمندی به دست آورید، و سفر خود را برای کمک به دیگران در بهترین حالت ممکن آغاز کنید.

اگر به اهمیت مربیگری اعتقاد داریم، باید به اهمیت آموزش مربی نیز اعتقاد داشته باشیم.

ما به عنوان مربی از تجربه و دانش بیشتر خود برای هدایت ورزشکاران در مسیر پیشرفت موثر استفاده می کنیم. مربیان مربی نیز همین کار را برای مربیان انجام می دهند.

به ورزشکاری در تیم خود چه می‌گویید که می‌گوید به همان اندازه که شما می‌توانید او را مربیگری کنید، می‌تواند خودش را مربیگری کند؟ اگر ما این را به عنوان غرور، نزدیک‌اندیشی، یا «کاهش مربیگری ضعیف» از سوی ورزشکار رد کنیم، چرا به خودمان اجازه می‌دهیم که همان منطق را برای دنبال نکردن آموزش رسمی مربیگری کنیم؟

با این حال، این همان چیزی است که مربیان پیشنهاد می‌کنند: من می‌توانم خودآموزی مؤثرتری نسبت به یک مربی-آموزگار حرفه‌ای به من آموزش دهم.

اگر در حال خواندن این مقاله هستید، احتمالاً به این دلیل است که حداقل به ایده آموزش مربی باز هستید، بنابراین من این بخش را مختصر نگه می دارم و به برخی نکات مهم در اهمیت آموزش مربیگری ورزشی می پردازم.

چقدر برای زمان، پول و انرژی خود ارزش قائل هستید؟

پیگیری آموزش رسمی مربیگری ورزشی به خود و دیگران نشان می دهد که برای پیشرفت حرفه ای به اندازه کافی برای سرمایه گذاری در این زمینه ارزش قائل هستید. به عنوان یک دانشجوی فارغ التحصیل، وقتم را جدی‌تر می‌گرفتم، به مواد درسی توجه بیشتری می‌کردم، و انرژی‌ام را بیشتر از همیشه به عنوان یک مربی در درس‌هایم صرف می‌کردم و وقت آزاد برای خواندن وبلاگ، تماشای ویدیوی یوتیوب داشتم. یا در یک کلینیک آخر هفته شرکت کنید.

هزینه ای برای خودآموزی وجود دارد که اغلب به حساب نمی آید (برخلاف هزینه آشکارتر برنامه آموزش رسمی). این هزینه هم شامل زمان و هم پول می شود. برای مربیان پرمشغله به اندازه کافی سخت است که برای خواندن، تأمل و به کار بردن مطالب جدید بدون بار اضافی در دستیابی و ارزیابی منابع معتبر و دقیق وقت بگذارند. در نتیجه، ما معمولاً به مطالبی مانند وبلاگ‌ها، ویدیوها و شاید چند کتاب ارزان‌قیمت روی می‌آوریم که مصرف آسانی دارند. این منابع در تصویر کلان آموزش مربیگری ورزشی قابل قبول هستند، اما باید با منابع آکادمیک بیشتری مانند مقالات پژوهشی و کتاب های درسی همراه باشند.

من ارزش بیشتری از زمان و انرژی صرف شده در طول دوره تحصیلات تکمیلی خود در دانشگاه دنور به دست آوردم. این به لطف اعتمادی بود که به مربیان مربی با تجربه، تحصیل کرده و واجد شرایط برای انتخاب، سازماندهی و ارائه مطالب سخت و چالش برانگیز داشتم.

جامعه ای با حمایت و راهنمایی مداوم

هنگامی که در یک برنامه تحصیلات تکمیلی [کیفی] غوطه ور می شوید، توسط اساتید و دانشجویانی احاطه می شوید که به ارزش آموزش مربی نیز شدیداً باور دارند. همسالان شما مشتاق خواهند بود تا خود را به عنوان مربی بهتر توسعه دهند، که به نوبه خود انگیزه بیشتری برای انجام همین کار به شما می دهد.

کیفیت روابط و بحث‌هایی که در بخش نظرات وبلاگ‌ها و ویدیوهای یوتیوب، و همچنین در کلینیک‌های آخر هفته و برنامه‌های صدور گواهینامه یافت می‌شوند، به هیچ وجه به روابط معنی‌داری که با همکلاسی‌ها و استادانم ایجاد کردم، نزدیک نبود.

بودن با افراد همفکر غیرقابل انکار انگیزشی است و مزایای عملی یادگیری از سایر افراد با تجربه و با تجربه را به همراه دارد.

ورزشکاران از مربیان چه نیازی دارند؟

آنچه ورزشکاران از مربیان نیاز دارند بستگی به ورزش، ورزشکار و زمینه دارد. ما می‌توانیم این را از طریق آزمون و خطا فردی یا از طریق قرار گرفتن در معرض منابع و مربیان مجرب برای کمک به ما در این راه بیاموزیم. اگر فقط تجربه شخصی خود را دارید که می توانید از آن استفاده کنید، احتمالاً نوع کوچینگی را که دریافت کرده اید یا نوع مربیگری را که می خواهید دریافت کنید تکرار کنید. این ممکن است در چندین زمینه مناسب یا مؤثر نباشد.
علی‌رغم تفاوت‌های زمینه‌ای در ورزش (از ورزش‌های جوانان تا برنامه‌های رقابتی دبیرستان و دانشگاه، تا ورزش با عملکرد بالا یا حرفه‌ای، تا مهارت‌های ورزشی)، همه ورزشکاران دارای سطحی از نیازهای اساسی روانی اجتماعی، از جمله استقلال، شایستگی، و ارتباط هستند. این نیازها ممکن است در حال حاضر حتی مهمتر از دهه های گذشته باشد، زیرا ورزشکاران توانایی بیشتری در انتخاب محیط مربیگری و ورزشی خود دارند. وقتی مربیان این نیازهای اولیه را برآورده نمی‌کنند، نباید تعجب کنیم که چرا ورزشکاران از خانه دورتر می‌روند، مربیان خصوصی استخدام می‌کنند، به دنبال مربیگری آنلاین هستند، یا برنامه‌ها یا مدارس را برای یافتن محیطی که این کار را انجام می‌دهند، انتقال می‌دهند.
افزایش عملکرد ورزشی یکی از عناصر مهم مربیگری است. ورزشکاران به مربی نیاز دارند که بتواند رشد فنی، تاکتیکی و بدنی آنها را به طور موثر هدایت کند تا به آنها در پیشرفت ورزششان کمک کند. مربیان می توانند از انواع روش های آموزشی برای ارتقای دانش خود در این زمینه استفاده کنند. آموزش رسمی که بخشی از یک برنامه درسی ساختاریافته در زمینه فیزیولوژی، یادگیری حرکتی، شناخت و روانشناسی، تأثیر پیری بر تمرینات و موارد دیگر است، همگی برای توانایی ما در کمک به ورزشکاران برای بهبود عملکرد ورزشی خود بسیار مهم است.

آموزش غیر رسمی که خارج از یک برنامه درسی ساختاریافته اتفاق می افتد نیز مهم است. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که مربیان به طور طبیعی به دنبال علایق هستند، درباره ایده‌ها با مربیان دیگر صحبت می‌کنند، از ورزشکاران بازخورد دریافت می‌کنند و در عمل چیزها را امتحان می‌کنند. ورزشکاران معمولاً مربی ای را نمی خواهند که از زمانی که خودمان ورزشکار بودیم یا از زمانی که فصل خوبی را با یک تیم خاص پشت سر گذاشتیم، به عنوان یک کپسول دانش وجود داشته باشد. اگر می‌خواهیم ورزشکاران به پیشرفت خود ادامه دهند و تلاش کنند تا در هر جایی که می‌توانند یک مزیت رقابتی پیدا کنند، پس ما مربیان نیز باید همین کار را انجام دهیم.
به طور خلاصه، هر ورزشکاری به یک مربی تحصیل کرده نیاز دارد که آماده حمایت از رشد جسمی، اجتماعی و روانی مداوم او باشد.

همه ما شکاف هایی در دانش خود داریم، و آموزش مربی این است که چگونه می توانیم این شکاف ها را پر کنیم، برای هر نسل جدید از ورزشکاران فعلی باقی بمانیم، و انگیزه خود را برای یادگیری مادام العمر حفظ کنیم.

تاثیرات مربیگری ضعیف چیست؟

مربیگری ضعیف اثرات منفی متعددی هم بر مربیان و هم بر ورزشکاران دارد. برخی از نتایج ملموس تر عبارتند از:

• میزان بالای آسیب به دلیل روش های نامناسب مربیگری
• نرخ بالای ترک شغل ناشی از مربیگری نادرست
• درگیری زیاد بین هم تیمی ها یا کادر مربیگری

از سوی دیگر، تحقیقات مربیگری ورزشی نشان می دهد که وقتی ورزشکاران برای مربی ای بازی می کنند که در آموزش و آموزش رسمی شرکت می کند، این ورزشکاران موارد زیر را تجربه می کنند ( Gearity & Murray, 2011 ) :

• اضطراب کمتر
• عزت نفس بیشتر
• انگیزه بالاتر
• دوست داشتنی بیشتر نسبت به هم تیمی ها و مربیان
• احتمال ترک ورزش کمتر است

با توجه به موسسه ورزش آسپن (2019) ، یک ورزشکار جوان به طور متوسط ​​کمتر از سه سال را صرف انجام یک ورزش می کند که معمولاً تا سن 11 سالگی آن را ترک می کند.

یک سوم از این ورزشکاران به دلیل تفریح ​​نکردن، از دست دادن علاقه، نداشتن سطح مهارت کافی برای رقابت، فرسودگی یا بی حوصلگی، یا دوست نداشتن مربی، دست از کار کشیدند ( موسسه آسپن، 2013 ) .

در همان زمان، از ده مربی جوان ما که در سال 2018 مورد بررسی قرار گرفتند، یکی می‌گوید که هرگز آموزش مربیگری ورزشی در مورد تکنیک‌های انگیزشی مؤثر، آمادگی جسمانی یا پیشگیری از آسیب دریافت نکرده‌اند.

مربیگری ضعیف همچنین اثرات روانی بر ورزشکارانی دارد که علیرغم بازی برای مربی ای که تجربه بدی با او داشته اند، ورزش را رها نمی کنند و به ورزش پایبند هستند.

دکتر برایان گیریتی و ملیسا موری ( 2011 ) پنج موضوع کلیدی را از مصاحبه با 16 ورزشکار دانشگاهی، نیمه حرفه ای و حرفه ای که مربیگری ضعیفی را تجربه کرده بودند، شناسایی کردند. ورزشکاران تمایل داشتند اظهار کنند که مربیگری ضعیفی را به روش های زیر تجربه کرده اند:

• مربیان در ارائه آموزش ضعیف بودند
• مربیان حمایت عاطفی یا رابطه‌ای را ارائه نمی‌کردند و بیشتر به دنبال بردن و زیبا جلوه دادن خود بودند
• مربیان در رفتار خود با ورزشکاران بی انصافی کردند
• مربیان به طور فعال مهارت های ذهنی ورزشکار را از طریق حواس پرتی، شک به خود، بی انگیزگی و ایجاد تفرقه در تیم حفظ می کنند.
• انرژی اضافی از ورزشکاران برای مقابله با رفتارهای مربیگری ضعیف مورد نیاز بود

این ورزشکاران معمولاً احساس می کردند که در بازی برای چنین مربیانی که تأثیر زیادی بر بازی و حرفه ورزشی آنها دارد احساس “گیر” کرده اند. ما می توانیم با آموزش مربیگری ورزشی برای بهبود توانایی مربیان برای آموزش، ایجاد انگیزه و کمک به پیشرفت ورزشکاران در داخل و خارج از زمین، با بسیاری از این موارد مبارزه کنیم.

یک برنامه رسمی آموزش مربیگری ورزشی پایان راه نیست، بلکه یک گام دیگر در مسیر مادام العمر یادگیری و توسعه حرفه ای است. قدم بردارید و در معرض طیف گسترده ای از موضوعات قرار بگیرید، دانش عمیقی از حوزه های جدید در مربیگری ورزشی به دست آورید و روی خود و ورزشکارانی که مربیگری می کنید سرمایه گذاری کنید.