مدل چهار بعدی تیم های مجازی

تیم مجازی واقعیت جدید محل کار قرن 21 است. تعداد زیادی از متخصصان منابع انسانی و همچنین رهبران سازمانی آن را متفاوت از تیم های سنتی تشخیص داده اند. آنها اکنون توجه خود را به سمت ابداع و استفاده از ابزارها و تکنیک های جدید برای مدیریت چالش های منحصر به فرد ایجاد شده توسط تیم های مجازی معطوف کرده اند.

جسیکا لیپناک و جفری استمپس در کتاب تیم‌های مجازی: افرادی که در سراسر مرزها با فناوری کار می‌کنند (2008) مدلی چهار بعدی از تیم‌های مجازی ارائه کرده‌اند.

این مدل چهار جنبه – هدف، افراد، پیوند و زمان را نشان می دهد که بر پویایی تیم های مجازی حاکم است. در این مقاله قصد داریم به خوانندگان خود اطلاعات عمیقی در هر یک از این چهار جنبه ارائه دهیم تا از درک درستی از ابعاد تیم های مجازی اطمینان حاصل کنیم و همچنین به آنها یک پلت فرم فکری محکم برای تغییر شکل استراتژی های مدیریت تیم مجازی خود بدهیم.

شکل 1 مدل چهار بعدی تیم های مجازی را نشان می دهد. این مدل نشان می دهد که در تیم های مجازی افراد از طریق یک هدف مشترک در طول زمان به هم مرتبط می شوند. موفقیت، شکست و چالش های هر تیم مجازی ناشی از تعامل بین این چهار بعد است.

هدف

هدف به عنوان نیروی الزام آور برای یک تیم مجازی عمل می کند. تعهد اعضا به یک هدف مشترک آنها را در انجام وظایف روزمره راهنمایی می کند. هدف روشن به وظایف، نقش ها و مسئولیت های خاص هر یک از اعضا تبدیل می شود. هر عضو دارای مجموعه وظایف مستقل و وابسته به هم است. از آنجایی که تمام وظایف با دقت انجام می شود، تیم به خروجی نهایی خود می رسد که قابل اندازه گیری است. اهداف روشن، وظایف مستقل و وابسته به هم و نتایج قابل اندازه گیری تیم را به سمت جهت دلخواه هدایت می کند.

مردم

تیم های مجازی چیزی فراتر از فناوری هستند. این در مورد چگونگی ارتباط اعضای تیم مجازی با محیط داخلی و خارجی است. اعضای یک تیم مجازی باید در دو سطح سازمانی کار کنند – داخلی که شامل کار مستقل و کار با سایر اعضای همان تیم است. خارجی که شامل کار در هماهنگی با اعضای تیم های دیگر مانند فروشندگان، مشتریان و غیره است. یک تیم مجازی سازنده نیازمند یکپارچگی در سطوح داخلی و خارجی تحت رهبری مشترک است.

پیوندها

اعضای تیم مجازی از طریق ابزارهای چندرسانه‌ای مانند ایمیل، ویدئو کنفرانس و پیام‌های فوری و غیره به هم متصل می‌شوند تا به طور مداوم با یکدیگر تعامل داشته باشند. چنین تعاملاتی مرزهای بین آنها را کاهش می دهد، فرآیندهای کاری را تسهیل می کند و به تصمیم گیری کمک می کند. به دلیل عدم وجود هرگونه تعامل فیزیکی، تعاملات پشتیبانی شده توسط چند رسانه ای روابط محل کار را ایجاد می کند. ایجاد اعتماد بین اعضای تیم مجازی و ایجاد پیوندهای لازم برای انجام کارآمد و مؤثر. اعتماد یک عامل حیاتی موفقیت برای هر تیم مجازی است.

زمان

تیم مجازی این فرصت را به رهبران خود نمی دهد تا همه اعضای تیم را برای یک جلسه در یک مکان و در یک زمان فراخوانند. این امر مستلزم همکاری تلاش‌ها برای مطابقت با تقویم کاری هر عضو برای برنامه‌ریزی جلسات و بحث‌ها برای پیگیری پروژه‌ها است. برای هر تیم مجازی موفق، مهم است که قوانین اساسی را در مرحله شکل گیری خود تنظیم کنید. این امر فضای کمی برای هرگونه سردرگمی و درگیری در مرحله اجرا باقی می گذارد. بنابراین هر تیم مجازی باید مراحل چرخه عمر توسعه تیم را طی کند.

نتیجه

بنابراین می بینیم که چگونه مدل چهار بعدی تیم های مجازی به همراه 12 عنصر آن اصول کلی تیم های مجازی را تشکیل می دهد. این چارچوب نظری زمانی که در عمل به کار گرفته شود، نتایج قابل توجهی به همراه دارد. بیشتر ابزارها و تکنیک‌های مدیریت تیم‌های مجازی که در مقالات بعدی مورد بحث قرار گرفته‌اند، از این چارچوب نشأت گرفته‌اند.