معرفی

تصمیم گیری برای بقای کسب و کار بسیار مهم است. کسب و کارها باید با توجه به حجم محدود اطلاعات تصمیم بگیرند. مسائل تصمیم گیری به دو نوع قطعی و احتمالی تقسیم می شوند.

مدل قطعی حل مسئله به رابطه بین عوامل غیرقابل کنترل و ادامه روند بهینه سازی عملکرد سیستم بستگی دارد . یک مدل با فرض مربوط به شرایط تجاری موجود توسعه داده شده است. اگر متغیرهای تحت فرض واقعاً شرایط فعلی کسب و کار را منعکس نکنند، مدل توسعه‌یافته نیز واقعیت را منعکس نخواهد کرد.

بهینه سازی ریاضی از معادله ریاضی برای تعیین تصمیم تجاری استفاده می کند . استخراج تصمیم کسب و کار به صورت عددی است.

یک مدل کسب و کار برای تصمیم گیری توسط تحلیلگر بر اساس ورودی های یک تصمیم گیرنده ساخته می شود. یک مدل کسب و کار در یک دوره زمانی با استفاده از روش رویکرد مترقی توسعه می یابد.

فرآیند مدلسازی بهینه سازی

مدل بهینه‌سازی در سه مرحله توسعه می‌یابد، مرحله اول توصیف مسئله، مرحله دوم شرح راه‌حل و مرحله سوم کنترل مسئله است .

بسته به ماهیت متغیرها، مسئله بهینه شده مرحله اول را می توان به خطی و غیرخطی طبقه بندی کرد. مسئله بهینه سازی دارای سه جنبه زیر است:

• یک تابع هدف برای به حداکثر رساندن یا حداقل کردن.
• مجموعه ای از متغیرها که بر مقدار تابع هدف تأثیر می گذارد.
• مجموعه ای از عوامل غیرقابل کنترل که به عنوان پارامترها شناخته می شوند.

راه حل مسئله بهینه شده که تمام پارامترها و محدودیت ها را برآورده می کند، به عنوان راه حل عملی شناخته می شود. هدف از فرآیند بهینه سازی، ارزش گذاری متغیرهایی است که هدف را به حداقل رسانده یا حداکثر می کنند و راه حل بهینه را ارائه می دهند.

برنامه ریزی خطی

برنامه ریزی خطی یک روش ریاضی برای تعیین تخصیص خطی متغیرهای تجاری است. برای ساخت برنامه خطی عوامل زیر ضروری است:

• تابع هدف باید خطی باشد.
• هدف باید حداکثر کردن یا کمینه کردن یک تابع خطی باشد.
• قیود در برنامه نیز باید خطی باشد.

در فرمول بندی یک برنامه خطی، متغیرهای خاصی ماهیت صحیح دارند، مانند تابع با متغیر صحیح به عنوان برنامه ریزی عدد صحیح شناخته می شود.

درخت تصمیم

در یک فرآیند تصمیم گیری خاص، احتمال نقش مهمی ایفا می کند. در مدل تصمیم بر اساس احتمال درخت های تصمیم است.

مدل سازی سناریو

محیط کسب‌وکار همیشه غیرقابل پیش‌بینی است و می‌تواند موقعیت‌های غیرعادی را بیش از پیش ایجاد کند. بنابراین، سازمان ها خود را در میانه محیط پویا می یابند. در اینجا از مدل و روش هایی مانند تحلیل حساسیت، تحلیل پایداری، تحلیل چه-اگر، مدل سازی سناریو و غیره استفاده می شود.

بنابراین مدل تحت عدم قطعیت های استفاده شده به شرح زیر است:

• تحلیل سناریو: این مدل سناریوی متفاوتی را فرض می‌کند که یک کسب‌وکار ممکن است خود را با مقدار مشخصی از پارامترها بیابد.
• بدترین تحلیل موردی: این مدل در محاسبه متغیرهای مختلف یک سناریوی حالت شدید را فرض می‌کند.
• مدل مونت کارلو: این مدل عدم قطعیت را از طریق توزیع آماری فرض می کند.

نظریه محدودیت ها

تئوری محدودیت ها یک مفهوم مدیریتی است که به سازمان کمک می کند تا با موقعیتی که مانع رشد و حرکت به سمت سطح بالاتر عملکرد می شود، مقابله کند. تئوری محدودیت سازمان را تشویق می‌کند تا یک محدودیت را در یک زمان انجام دهد و شامل مراحل زیر است:

• شناسایی محدودیت های سیستم موجود
• شناسایی برای استخراج بالقوه بیشتر از محدودیت های سیستم بود.
• بهره‌برداری از محدودیت‌ها تا حد امکان باید در اولویت قرار گیرد.
• از آنجایی که شرکت بر محدودیت اول غلبه می کند، باید مشتاقانه منتظر کار بر روی سایر محدودیت ها باشد.