تصمیم ساختار سرمایه برای مدت بسیار طولانی به عنوان یک تصمیم صرفاً مالی در نظر گرفته شده است. با این حال، در واقعیت، این تصمیم پیامدهای استراتژیک بلندمدت دارد. عدم درک این مفاهیم، شرکت ها را تشویق کرده است که به مطالعه در زمینه های مالی و استراتژی به صورت جداگانه ادامه دهند. نتیجه نهایی این است که وقتی یک موقعیت از دو دیدگاه متفاوت تحلیل می‌شود، شرکت اغلب پیام‌های نامنسجم و حتی متناقضی دریافت می‌کند. با گذشت زمان، سرمایه گذاران و همچنین مدیران به این دوگانگی پی برده اند. به همین دلیل است که آنها پیشنهاد کرده اند که تصمیمات ساختار سرمایه باید به صورت یکپارچه و پس از در نظر گرفتن نقطه نظرات تیم استراتژیک و همچنین تیم مالی اتخاذ شود.
در مطالعه مالی شرکت ها، تصمیم ساختار سرمایه از دیدگاه ریاضی محض بررسی شده است. از این رو، نتیجه این است که برخی از دانشگاهیان بر این باورند که اگر عوامل خاصی مانند هزینه های مبادله در نظر گرفته نشود، ساختار سرمایه برای شرکت بی ربط است. واقعیت با این نظریه های دانشگاهی بسیار متفاوت است. در این مقاله، پیامدهای استراتژیک تصمیم ساختار سرمایه بر شرکت را در نظر خواهیم گرفت.
ذینفعان مختلف اهداف متفاوتی دارند:اولاً، درک این نکته مهم است که هیچ سازمانی از اعداد تشکیل نشده است. سازمان ها از افراد تشکیل شده اند و تعاملات بین ذینفعان مختلف نقشی کلیدی در این فرآیند ایفا می کند. به عنوان مثال، این یک واقعیت شناخته شده است که دارندگان بدهی و سهامداران اهداف متفاوت و حتی متناقضی دارند. سهامداران تمایل به پذیرش ریسک بیش از حد دارند در حالی که دارندگان بدهی انگیزه ای برای ریسک کردن ندارند زیرا بازده آنها ثابت است. به همین دلیل است که سازمان ها دائماً بین سیاست های ناشی از این دو گروه رقیب درگیر می شوند. پذیرش بدهی به معنای معرفی سهامداران جدید به ترکیب است. اگر سازمان توانایی کنترل ذینفعان مختلف و اطمینان از تصمیم گیری کارآمد را نداشته باشد، پرداخت بدهی می تواند آسیب بسیار بیشتری نسبت به آنچه قبلا تصور می شد ایجاد کند.
افزایش هزینه های حاکمیتی:همچنین، از نقطه نظر استراتژیک، اگر یک شرکت تصمیم به قرض گرفتن مبالغ هنگفتی داشته باشد، نیاز به تعامل با سهامداران بیشتری دارد. از یک طرف، نیاز به تعامل با دارندگان بدهی و دادن اطلاعات دقیق به آنها دارد. از سوی دیگر، این شرکت همچنین مجبور به تعامل با برخی از طرف‌ها مانند آژانس‌های رتبه‌بندی اعتباری است. این اشخاص خارجی اطلاعاتی را از شرکت مطالبه می کنند و مسئولیت آنهاست که به موقع تعهد کنند. نتیجه نهایی این است که شرکت‌هایی که پول قرض می‌کنند، ساختارهای حاکمیتی قوی‌تری دارند. این به این دلیل است که آنها مجبورند اطلاعات بیشتری را با دنیای خارج به اشتراک بگذارند. این ممکن است به نفع شرکت باشد زیرا حاکمیت بیشتر منجر به تصمیم گیری بهتر می شود. همچنین می تواند به ضرر شرکت باشد زیرا حاکمیت بیشتر به معنای افزایش هزینه ها نیز می باشد.
اثر تنوع: ساختار سرمایه به استراتژی مورد استفاده شرکت نیز بستگی دارد. این بدان معناست که اگر شرکتی محصولات متنوع و متنوعی را بفروشد، باید از گرفتن بدهی زیاد خودداری کند. این به این دلیل است که اگر کسب و کار آنها با رکود مواجه شود، همه مشاغل مرتبط به طور همزمان با رکود مواجه خواهند شد. این بدان معناست که شرکت با مشکل نقدینگی مواجه خواهد شد و ممکن است نتواند بدهی خود را تامین کند.
از سوی دیگر، اگر این شرکت یک شرکت بزرگ باشد که دارای بسیاری از مشاغل متنوع است، آن‌گاه می‌توانند بدهی بیشتری بپردازند. این به این دلیل است که عملکرد مشاغل آنها با یکدیگر مرتبط نیست. در نتیجه، حتی اگر یک کسب و کار با رکود مواجه شود، دیگری ممکن است بتواند جریان نقدی مورد نیاز برای ارائه بدهی ها را تامین کند.
انواع دارایی ها: نوع دارایی هایی که یک شرکت قصد خرید با درآمد حاصل از آن را دارد نیز تأثیر مهمی بر ساختار سرمایه دارد. اگر شرکت قصد خرید دارایی های عمومی مانند زمین یا وسایل نقلیه را دارد، می تواند از بدهی استفاده کند. این به این دلیل است که اگر آنها قادر به بازپرداخت بدهی نباشند، وام دهنده به سادگی کنترل دارایی را در دست می گیرد و آن را می فروشد. شرکتی که وام می گیرد ممکن است با ضرر مواجه شود. با این حال، این ضرر ممکن است حداقل باشد. در عین حال، اگر شرکت دارایی هایی را خریداری می کند که بسیار خاص برای تجارت آنها هستند و ارزشی برای سایر مشاغل ندارند، ممکن است سهام یک گزینه ترجیحی باشد. زیرا در چنین مواردی، دارایی ها را نمی توان برای بازیابی بدهی ها فروخت و از این رو سازمان دچار فشار مالی می شود.
ساختار سرمایه رقابتی: در نهایت، همچنین باید درک شود که بسیاری از شرکت ها از ساختار سرمایه برای رقابت با همتایان خود استفاده می کنند. به عنوان مثال، اگر همتایان یک شرکت دارای اهرم بالایی باشند، ممکن است عمداً از اهرم کردن اجتناب کند. سپس، زمانی که یک رکود اتفاق می افتد، شرکت ممکن است عمدا قیمت های خود را کاهش دهد. از آنجایی که سودی برای پرداخت ندارد، می‌تواند قیمت‌گذاری را حفظ کند، در حالی که از آنجایی که رقبای آن سود پرداختی دارند، نمی‌توانند رقابت کنند و در نهایت سهم بازار را از دست خواهند داد.
نکته پایانی این است که تصمیم ساختار سرمایه در امور مالی سنتی یک تصمیم کاملاً ریاضی در نظر گرفته می شود. با این حال، مالی استراتژیک سعی می کند به تصویر بزرگتر نگاه کند و از این رو پیامدهای رقابتی و استراتژیک تصمیم را در نظر می گیرد.
بدون نظر