کسب و کار اجتماعی کسب و کاری است که هدف آن رسیدگی به یک علت اجتماعی است. سرمایه گذاری انجام شده توسط سرمایه گذاران تماماً با چشم انداز کمک به رفاه اجتماعی است و نه کاملاً سود. با این حال، سرمایه گذار ممکن است پول خود را پس از مدت معینی پس بگیرد و تمام هزینه های عملیاتی سازمان را پوشش دهد.

اگرچه تجارت اجتماعی ممکن است در هر زمینه ای انجام شود، اما بخش هایی مانند مراقبت های بهداشتی، مسکن، تغذیه، آموزش، خدمات مالی به فقرا و افراد زیر پا در اولویت باقی مانده اند. برخلاف سازمان‌های سودآور، موفقیت در زمینه کسب‌وکار اجتماعی به میزان تأثیری که می‌تواند ایجاد کند یا تغییر مثبتی که توانسته است در طرح موجود ایجاد کند، کنترل می‌شود.

همانطور که قبلاً ذکر شد، سود در جایگاه دوم قرار می‌گیرد، اما سازمان‌ها در تجارت اجتماعی لزوماً مجاز به کسب سود نیستند. به هر حال پایداری هم برای سازمان و هم برای سرمایه گذار مهم است و سود آن را ممکن می کند. اساساً محدودیتی برای میزان سودی که سازمان می‌تواند به دست آورد وجود دارد و سودها باید دوباره در تجارت استفاده شوند. به طور کلی، کسب و کارهای اجتماعی نمی توانند بیش از سرمایه گذاری واقعی سود داشته باشند.

در واقع در کسب و کار اجتماعی، حفظ مرز بین سودآوری و مشارکت اجتماعی بسیار دشوار است و اغلب اتفاق می‌افتد که کسب‌وکارهای اجتماعی پس از چند سال فعالیت به سازمان‌های سودآور تبدیل می‌شوند. بنابراین خواستار چشم پوشی از شیوه های تفکر شرکتی است، زیرا چیزی که ممکن است به عنوان یک خال شروع شود ممکن است در نهایت به کوه تبدیل شود، 5 تا 6 سال بعد.

اصطلاح کسب و کار اجتماعی اغلب با شرکت اجتماعی اشتباه گرفته می شود. هر دو از بسیاری جهات شبیه به هم هستند، اما در موارد دیگر متمایز هستند . در واقع کسب و کار اجتماعی را می‌توان به عنوان یکی از مؤلفه‌های شرکت اجتماعی یا یکی از راه‌های ابراز وجود یک شرکت اجتماعی نامید. علاوه بر این، یک شرکت اجتماعی ممکن است از مردم، از طریق کمک های مالی یا از دولت، وجوه دریافت کند، یک کسب و کار اجتماعی نمی تواند.

مفهوم تجارت اجتماعی توسط محمد یونس ارائه شد که اساساً به عنوان یک مدل جایگزین برای سرمایه داری ارائه شد. هدف آن غلبه بر کاستی‌ها و شکست‌های سرمایه‌داری بود که فقط بر سودآوری تمرکز می‌کند و سایر جنبه‌های تجارت را نادیده می‌گیرد یا نادیده می‌گیرد. او یک سیستم جدید ایجاد کرد که در آن کسب و کارهای سودآور و اجتماعی به طور همزمان وجود دارند. همچنین کسب و کارهای اجتماعی نیز از کسب سود جلوگیری نمی کنند. با این حال، آنها مجاز به گرفتن سود سهام و سرمایه گذاری مجدد پول به دست آمده به عنوان سود در کسب و کار برای افزایش عملیات و ارائه حداکثر سود به افراد حداکثر هستند.

بر خلاف ابداع ابزاری برای کاهش فقرا یا یک سیستم اقتصادی قطره چکانی برای تسکین فقرا، مفهوم تجارت اجتماعی بر سیستمی مبتنی بر عمل تأکید دارد که در آن فقرا در رشد خود مشارکت دارند. پروفسور محمد یونس از این امر برای ایجاد بانک گرامین و پرداخت پول به فقرا به صورت اعتبار خرد بدون شرط دادن ملک یا دارایی به عنوان رهن استفاده کرد. این فرصتی را برای فقرا ایجاد کرد و امکان شرکت او در بازار آزاد را فراهم کرد و بدین ترتیب او را از اتکا به دولت برای کمک های بلاعوض رها کرد.

در نهایت دو نوع کسب و کار اجتماعی وجود دارد. نوع اول آن است که صرفاً برای مقابله با یک مشکل اجتماعی وجود دارد. نوع دوم آن است که در اختیار فقرا است و می تواند سود ببرد. سپس می توان سود را بین فقرا (کسانی که تجارت را اداره می کنند) تقسیم کرد.