در مقالات قبلی این ماژول بحث شده است که چگونه مسئولیت اجتماعی شرکت (CSR) به عنوان یک الزام تجاری دیگر یک امر لوکس نیست و در عوض، به یک ضرورت تبدیل شده است. ما همچنین بحث کرده‌ایم که چگونه شرکت‌ها دیگر نمی‌توانند به CSR پرداخت کنند و زمان آن فرا رسیده است که این مفهوم را جدی بگیریم. در واقع، خطرات برای شرکت‌هایی که تصمیم گرفتند نگرانی‌های اجتماعی را نادیده بگیرند، بسیار زیاد است، همانطور که نشان می‌دهد شرکت‌هایی که از تعهدات اجتماعی سرکشی کرده‌اند، متوجه شده‌اند که آگاهی عمومی در حال بیداری پاسخ‌هایی را از شرکت‌ها می‌طلبد. این مقاله به مورد خاص فاجعه در کارخانه یونیون کاربید در بوپال می پردازد.

این مقاله به جزئیات حادثه صنعتی نمی پردازد. در عوض، آنچه در این مقاله مورد بحث قرار می گیرد این است که چگونه شرکت داو (مالک فعلی کارخانه) سعی کرده است از مسئولیت شانه خالی کند و توسط رسانه ها و مردم در کل به خاطر روشی که تلاش های وقیحانه اش برای نادیده گرفتن تعهدات اجتماعی به قیمت تمام شده است مورد سرزنش قرار گرفته است. شرکت .

ما نباید بیشتر از بحث اخیر در مورد اینکه داو یکی از حامیان مالی المپیک 2012 لندن است و مطبوعات منفی که به دلیل اعتراضات جهانی توسط فعالان و گروه های جامعه مدنی ایجاد شده است، نگاه کنیم. در واقع، اکنون به یک امر عادی تبدیل شده است که افکار عمومی هر زمان که به حادثه بوپال اشاره می شود، علیه داو مخالفت کنند.

علاوه بر این، خشم نسبت به نحوه رسیدگی به روابط عمومی شرکت داو وجود داشته است و بسیاری از منتقدان به بی‌توجهی بی‌رحمانه این شرکت به افکار عمومی در مدیریت پیامدهای فاجعه بوپال اشاره می‌کنند. علی‌رغم ادعای شرکت مبنی بر اینکه هیچ ارتباطی با فاجعه ندارد زیرا مالک قبلی کارخانه مسئول است، این یک واقعیت اساسی در دنیای شرکت‌ها است که وقتی شرکت‌ها سایر موارد را خریداری می‌کنند، باید دقت لازم را انجام دهند. شرکت ها و در این مورد، داو نمی‌تواند از مسئولیت فرار کند، زیرا به خوبی از پیشینیان شرکت Union Carbide که خریداری کرده بود می‌دانست.

در نهایت، روشی که داو از پذیرش مسئولیت اجتماعی و نشان دادن رفتار شرکتی خوب با نزدیک شدن به قربانیان فاجعه امتناع می ورزد، گویای روشی است که شرکت در آن مسئولیت اجتماعی خود را زیر پا می گذارد. از این رو، حداقل در این مورد، CSR باید چیزی باشد که داو اگر بتواند ادعا کند که وجدانش پاک است، باید آن را به طور کامل و با حسن نیت انجام دهد. در این صورت است که داو مسئولیت اجتماعی دارد و نمی تواند از این امر دور شود. رسیدگی به عواقب پس از فاجعه یک آزمون بسیار واقعی برای دولت ها و سازمان های نظارتی در سراسر جهان در پاسخگویی و مسئولیت پذیری اجتماعی شرکت ها است.

در خاتمه، اگر بگوییم که داو مسئولیت اجتماعی خود را به درستی انجام نداده است. در واقع، می‌توان گفت که شرکت در واقع به گونه‌ای رفتار می‌کند که مفاهیم عامیانه مسئولیت شرکتی را نادیده می‌گیرد و نیازی به یک متخصص در CSR ندارد تا متوجه شود که داو باید مسئولیت اجتماعی خود را جدی بگیرد.