دنیا در مقابل چشمان ما در حال تغییر است و چه کسی فعالانه در آن شرکت کند یا نظاره گر باشد، تغییرات بر همه ما تأثیر می گذارد. این در دنیای تجارت نیز صادق است، جایی که کمبود منابع، قطع برق و ناآرامی های نیروی کار به این معنی است که شرکت ها باید اقدامات احتیاطی بیشتری را برای زنده ماندن در زمان کنونی انجام دهند. وقتی به سناریوی جهانی نگاه می‌کنیم، مملو از تیرگی اقتصادی و پیش‌بینی بدتر شدن اوضاع است. در این سناریو، دیگر اینطور نیست که پایداری و مسئولیت شرکتی فقط عبارات کلیدی یا کارهایی باشد که شرکت ها می توانند در اوقات فراغت خود انجام دهند. در عوض، آنها به خودی خود به پارادایم هایی تبدیل شده اند که اگر شرکت ها و محیطی که آنها را حفظ می کند مجبور به انتقال به یک پارادایم جدید شوند، باید دنبال شوند.

نکته ای که در اینجا وجود دارد این است که رفتار شرکت ها باید با تغییر زمان تغییر کند و از این رو بهره برداری بیش از حد از منابع همراه با ایجاد آسیب های زیست محیطی به شدت مجازات خواهد شد . در این زمینه، شایان ذکر است که شرکت‌ها در سراسر جهان مسئولیت شرکتی را در استراتژی‌های تجاری خود قرار داده‌اند.

علاوه بر این، سازمان ملل متحد چندین شرکت در سراسر جهان را به امضای قرارداد جهانی خود تبدیل کرده است. این پیمان جهانی مجموعه‌ای از اصولی است که شرکت‌ها را به مسئولیت اجتماعی مرتبط می‌کند و آنها را تشویق می‌کند تا شیوه‌های تجاری پایدار را اتخاذ کنند. با توافق جهانی و اهداف توسعه هزاره تعیین شده توسط سازمان ملل، شرکت های بزرگ در سراسر جهان انگیزه هایی برای مشارکت در ایجاد جهانی بهتر دارند.

بحران اقتصادی جهانی پایدار را به یک پارامتر کلیدی تبدیل کرده است زیرا افراط و تفریط در دوران سرمایه داری بحران را تسریع کرده و حرکت به سمت پایداری را تسریع می کند. از این رو، WTO (سازمان تجارت جهانی) و همچنین صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی پایداری را در وظایف خود گنجانده‌اند و فعالانه شرکت‌ها را در سراسر جهان تشویق و ترغیب می‌کنند تا مسئولیت اجتماعی شرکتی را اتخاذ کنند. در چین و هند، کمبود شدید نیرو و ناآرامی های نیروی کار، بسیاری از شرکت ها را مجبور به پرداختن به مسئولیت اجتماعی کرده است که همراه با هزینه های زیست محیطی به دلیل آلودگی منجر به مجازات های شدید از سوی تنظیم کننده ها شده است.

با در نظر گرفتن همه این عوامل، اکنون پذیرش گسترده ای از این واقعیت وجود دارد که مسئولیت اجتماعی شرکتی دیگر یک عمل تجاری اضافی نیست، بلکه یک ضرورت است. بادهای تغییر سراسر جهان را فرا گرفته است و زمان آن فرا رسیده است که شرکت ها به اجتناب ناپذیری تغییر و گذار به یک پارادایم جدید پی ببرند. تا زمانی که شرکت‌ها یاد نگیرند که کمتر کار کنند و به محیط زیست آسیب نرسانند، هیچ راهی برای بقای بشریت وجود ندارد. این پیام باید توسط نهادهایی مانند سازمان ملل، سازمان تجارت جهانی، صندوق بین المللی پول و بانک جهانی با صدای بلند و واضح ارسال شود و تنها زمانی می توان اقدامات موثر و عمیقی انجام داد. ما باید درک کنیم که تغییر زمان می برد و بنابراین باید در روند تغییر صبر داشته باشیم.

در نهایت، این زمان برای رهبری رویایی و خرد خردمندانه از سوی مدیران ارشد اجرایی و مدیریت شرکت ها است. بدون دستوری که از بالا آمده است، به فعلیت رساندن تغییر و ایجاد محیطی که در آن نسل های آینده به جای بدبین بودن، چیزی برای چشم انتظاری داشته باشند، دشوار است. این چالش اصلی زمان ما است و باید دید که رهبری فعلی شرکت های بزرگ تا چه اندازه از پیمان جهانی و اصول پایداری تعیین شده توسط سازمان ملل پیروی می کنند.