عمده ترین موانعی که سازمان ها در فرآیند برنامه ریزی نیروی انسانی با آن مواجه هستند به شرح زیر است:
- زیر بکارگیری نیروی انسانی: بزرگترین مانع در برنامه ریزی نیروی انسانی این است که صنایع به طور کلی از نیروی انسانی خود استفاده بهینه نمی کنند و با شروع برنامه ریزی نیروی انسانی، با مشکلات زیادی در افزایش بهره برداری مواجه می شود.
- درجه غیبت: میزان غیبت بسیار زیاد است و از چند سال گذشته رو به افزایش بوده است.
- فقدان تحصیلات و نیروی کار ماهر: میزان بی‌سوادی و سرعت آهسته توسعه رده‌های ماهر باعث بهره‌وری پایین در کارکنان می‌شود. بهره وری پایین پیامدهایی برای برنامه ریزی نیروی انسانی دارد.
- کنترل و بررسی نیروی انسانی:
- هر گونه افزایش نیروی انسانی در سطوح بالای مدیریتی در نظر گرفته می شود
- بر اساس برنامه های نیروی انسانی، بودجه پرسنلی تهیه می شود. اینها به عنوان مکانیزم های کنترلی عمل می کنند تا نیروی انسانی را تحت محدودیت های کلی تعریف شده نگه دارند.
- بهره وری هر سازمان معمولاً با استفاده از فرمول محاسبه می شود:
بهره وری = خروجی / ورودی . اما یک شاخص تقریبی از بهره وری کارکنان به صورت زیر محاسبه می شود:بهره وری کارکنان = کل تولید / تعداد کل. از کارکنان - مصاحبه های خروج، میزان گردش مالی و میزان غیبت منبع اطلاعات حیاتی در مورد میزان رضایت نیروی انسانی است. برای حفظ منابع انسانی و استفاده بهتر از مردانی که این شرایط را مطالعه می کنند، کنترل نیروی انسانی باید داده ها را برای تجزیه و تحلیل معنادار در نظر بگیرد.
- میزان اضافه کاری: میزان اضافه کاری ممکن است به دلیل کمبود واقعی نیروی انسانی، مدیریت ناکارآمد یا استفاده نادرست از نیروی انسانی باشد. کنترل نیروی انسانی مستلزم مطالعه دقیق آمار اضافه کاری است.
تعداد کمی از سازمان ها سوابق و اطلاعات کافی در مورد نیروی انسانی ندارند. تعدادی از کسانی که آنها را دارند سیستم بازیابی مناسبی ندارند. حل مسائل مربوط به طراحی، تعریف و ایجاد سیستم اطلاعاتی رایانه ای پرسنل برای برنامه ریزی و بهره برداری موثر نیروی انسانی با پیچیدگی هایی همراه است. حتی از فناوری های موجود نیز در این زمینه استفاده بهینه نمی شود. این یک نقطه ضعف استراتژیک است.
بدون نظر