یادمان می‌آید که در مورد فلسفه مدیریت دولتی ویلسون و دوگانگی معروف سیاست و مدیریت خوانده‌ایم. پس از ویلسون، نویسندگان بسیاری مانند فرانک جی گودنو، LD White و FW Willoughby وجود داشتند که به تفصیل این موضوع را پرداختند و مجدداً بر لزوم جداسازی عملکردهای سیاسی و وظایف اداری دولت تأکید کردند. ویلوبی تا آنجا پیش رفت که مدیریت دولتی را چهارمین قوه حکومتی پس از قوه مقننه، مجریه و قضائیه نامید.

با این حال، این نظریه دوگانگی سیاسی-اداری پس از جنگ جهانی دوم اهمیت خود را از دست داد. نویسندگان، نویسندگان، دانشگاهیان و کارشناسان موضوع سرانجام متوجه این واقعیت شدند که اداره یک دولت هرگز نمی تواند عاری از عناصر سیاسی باشد. آنها شروع کردند به اعتراض و نوشتن علیه جدایی سیاست و اداره، زیرا به وضوح می دیدند که هر دو به طرز وحشتناکی با یکدیگر در هم تنیده شده اند و جداسازی روح و عمل غیرممکن است.

پس از جنگ جهانی دوم، به دلیل برخوردهای عملی و اتحادهای شکل گرفته در طول جنگ، ایجاد سازمان‌های بین‌المللی و ظهور کشورهای در حال توسعه، علاقه مجددی به جنبه‌های اداری ایجاد شد . همچنین، پس از جنگ، دولت خود را از یک حافظ صلح و ارائه دهنده خدمات دوباره اختراع کرد تا به یک دولت رفاه تبدیل شود. مخارج عمومی در اکثر نقاط جهان پس از سال 1945 به شدت افزایش یافت زیرا دولت ها دست به اقدامات بیشتر و بیشتری برای رفاه جامعه زدند. اصلاحات زیادی در زمینه‌ها نه فقط در رابطه با محتوای خط مشی عمومی، بلکه در نحوه تدوین آنها نیز انجام شد.

این رویکرد جدید پس از دهه 1970 شتاب گرفت، زمانی که تحلیل‌های زیادی در مورد نحوه تأثیرگذاری سیاست‌های دولت بر مردم شروع شد. رسوایی جنگ ویتنام و واترگیت در ایالات متحده، کمیسیون اصلاحات اداری که در سال 1966 در هند تأسیس شد، ابتکار عمل برای کاهش هزینه های عمومی به منظور کاهش مالیات مستقیم تحت رهبری مارگارت تاچر در سال 1979، ایجاد واحد برنامه ریزی اداری و مدیریت مالزی در سال 1977 در مالزی چند مورد را نام برد.

با تغییر زمان، نیازهای جامعه نیز تغییر کرده است و نقش دولت و ماهیت سیاست های آن نیز تغییر کرده است. افزایش میانگین سنی جمعیت، دولت را وادار به بررسی سیاست های بازنشستگی در کشورهای توسعه یافته کرده است، در حالی که جمعیت جوان بی سواد کشورهای در حال توسعه، دولت های خود را مجبور کرده اند تا سیاست هایی مانند حق تحصیل در هند را اتخاذ کنند.

طنز این رویکرد سیاست عمومی این است که بسیاری از جنبه های عملکرد دولت را در بر می گیرد . این طیف آنقدر گسترده شده است که؛ برای یک دانشجوی مدیریت دولتی، گیج و پراکنده به نظر می رسد. سایر رویکردهایی که تفکیک آشکاری بین سیاست و مدیریت دارند به وضوح قابل تشخیص و درک آسان بودند.

همچنین ممکن است بسیاری از خوانندگان متوجه شوند که سیاست بر سیاست گذاری و همچنین جنبه های اجرایی نحوه عملکرد یک دولت تأثیر می گذارد. با این حال، با افزایش تعداد ذینفعان و گروه‌های فشار، می‌توان سیاست را کنترل کرد و نقش سیاستمدار برای منصرف کردن هر نوع سیاست‌گذاری استراتژیک به نفع عده‌ای معدود، مورد بررسی قرار می‌گیرد.